Yangın Sonrası

Mahallemizde gerçekleşen yangının, ardından kalan izleri, sizlerle paylaşmak istiyorum sevgili okuyucularım. 

Bir alevin kıvılcımı her yanı tarumar edebilirmiş demek. Saatlere, dakikalara inat saniyelerle başlarmış kırmızı, sarı renk karışımlı facia. İnsanın gözlerinin önünde can çekişirmiş evi. 

Mutfağından çıkan saçakları, çatıya sataşırmış apansızca, ne yaptığını bilmeden. Oyun oynarlarmış kendilerince. Ama bu oyun gerçek. 

Bir evden öte, bir sıcak yuva. Ailenin hatıraları gözlerden akan yaşlarla, feryatlarla bir çırpıda bavulunu toplamış. Yapayalnız, çaresiz, perişan ve de yorgun bir halde. 

Mahalle sakinleri, evin önünü çevrelemişlerdi. Olayı duyan yakınları onlara destek olmak için hemen gelmişlerdi. Geçmiş olsun diyordu gelen geçen. Elden ne gelir. ... Artık söyleyecek sözleri yoktu. Kafalarını sağol şeklinde sallıyorlardı. 

İtfaiye ekipleri geldi. Bir, iki derken iki tanede takviye olarak geldiler. Sağ ve solundaki iki binaya sıçramasını önlemek için büyük bir çaba sarf ediyorlardı. Ne kadar söndürülmeye çalışılsa da ailenin yüreğindeki acı söndürülemezdi o an için. Kat be kat artarak, taş kesilen bedenlere sebebiyet veriyordu bu acı ve hüzün. 

Dumanlar… Hortum şeklinde bulutlara kucak açıyordu adeta. Bu kara dumanlar bu ailenin kara bahtı mıydı acaba? Kaderde yaşanacak mıydı sinsice? Yürekleri böyle kavuracak mıydı ısrar ederek ve de defalarca? Bedenler rahat durmamalı mıydı fotoğraflarda sevgiler mutluluk saçarken? Konuşmamalı mıydı birikimleri bir çırpıda yok olurken ve de sessiz mi kalın malıydı her şey göz önünde olup biterken? 

Gerçekten kaderde ne varsa o yaşanıyor. Her şeyden bir bahaneyle kaçmayı becerirsiniz ama bu, her şeyden farksız. Allah kimseye böyle acı yaşatmasın.