Yani şimdi ne dersen de

Adam, o gün akşama ailece balık yiyelim kararı üzerine, eşi öğleden sonra kedinin mama kabını her zamanki yerinden kaldırdı.

Akşam; eşi, kızı hep birlikte yemeklerini yerlerken, kedileri balık kokusunu almış olmalı ki, hemen etrafta dolanmaya başladı; ona da balık ziyafeti çektiler. Kedileri, her zaman adama takılmadan da edemez; “Baba! Ayran yok mu?” dediğini duyar gibi oldu, sesini çıkarmadı adam. Durduk yerde sırrı faş olmasın. (Ne olur ne olmaz yerin kulağı var, zaman kötü)

Akşam yemeği adam açısından çok hoş geçiyordu, “Sevmekten kim usanır...", "Benzemez kimse sana.” nağmeleriyle neşelendi ki!..

Hanımı, “Hadi bakalım toparlan sofrayı toplayacağım .”

Eşinin âdetidir yemek faslını hemen bitirip sofrayı toplamak ister. Şöyle ağız tadıyla birkaç saat sofra zevkini yaşatmaz. (Laf aramızda buna da şükür) Bunun üzerine adam, müzik nağmelerini ruhunda Çeşme akşamlarına saklı tutarak sofradan kalktı.

Aile bilhassa balık artıklarını kokar diye geceleri evde tutmaz. Adam hemen toparlanıp, artıkları özel kabına topladığı gibi doğru apartmanın otoparkına yöneldi. Bir köşede kedilere özel barınak da var, çoğu adamı tanır. Başladı seslenmeye, “Pisi, pisi, pisi!..”

Bir ara baktı ki, öndeki beyaz sarışınca kediyi arkada erkek üç tekir kovalıyor, onu bile duymuyorlar. Bayram değil seyran değil, mevsim de bahar değil, mevsimler de şaşırdı dedi.

En arkadaki arabanın yanına gelip, tekrar seslenince tanıdığı kendi gibi yaşlıca tekir çıktı geldi yanına. O garip, adam garip... Deminki koşuşturmalardan bi haber, elindeki balık artıklarını özenle bir kenara koydu ve “Kusura bakma ayran getirmeyi düşünemedim, böyle idare ediver." diyerek otopark yerinden ayrıldı…

Şahin Özşahin