Yap / boz

Sanrılı bir başlangıç olacak ama; acıta acıta dolanıyorum şu sıralar gökyüzünde.Sarıp sarmaladığım tüm hayaller birer birer takılı kaldı yıldızlarında göğün. Geceler benli/bensiz karanlığa bakıyor hep. Bakakalıyor gözbebeklerim ışıltılarına ;nasıl da umarsız tutunamadan öylece seyretmek. Yara almak ne zor geceden/ günün umutlarına inat.!

Şeffaf bir makaranın ucuna geçirip umutlarımı, tüm söküklerini dikiyorum yaralarımın. Teğelliyorum hepsini birbirine görünmeyen bir bağla. Bağlanmanın verdiği mutlulukla göz kırpıyorlar/gülümsüyorlar. Her düğüm biraz daha bağlıyor kopmamacasına hayatımı, ruhumu acılara dolayan bir iplik örüntüsünü izliyorum. Donuk bakışlarımdan, hareketli anılar geçiyor takip etmekte zorlanıyorum. Gecenin içine saklanmış bir film gibi; "bilmem kaç boyutlu gözlük takıp seyre dalıyorum en sevdiğim filmi" . Teğet geçiyor Aşk sahneleri* her seferinde yakalamaya çalışıyorum. 

Bir ilmek kaçtı mı , boşluğu doldurmaya çalıştığın her ilmek sırıtıyor yapbozun ortasında.Sen yap/ elbet bozar birileri! O yüzdendir ki; kendim yapıp/ bozuyorum her seferinde ! Her bir parçamı da hayatıma giren herkesin kalbine bırakıyorum…

Alın tamamlayın*!