Yapayalnız bir ruh halinin tezühürleri...

Şimdi; yani yalnızlığımı yalnızca kendime anlattığım ve çözüm yerine çözümsüzlüklerden bir demet yaptığım bir travma durumu söz konusu. Şu anda; yani içinde bulunduğum ama bulunmaktan memnuniyet duymadığım bir zaman diliminde beynimden akanları kağıda dökmeye çalışıyorum. Az sonra; yani yeniden kendimi kim olduğum ben rolüne alıştırdıktan sonra kaldığım yerden devam edeceğim nereden gelip nereye gittiğini bilmeyen adam rolünü oynamaya. Dün; yani çocukluğum kadar yakın bir zaman diliminde ilk gençliğime yakın zamanlar da dahil olmak üzere, bu kadar karaya çalan bir yazı yazmayı beceremeyecek bir ruh haline sahipken yani hiçbir şey bu kadar zor olmasa gerekti.

Her zaman; yani sıradanlık çizgisinin genel geçer adıyken yaşantının silüeti, herkes oradayken, her şey mümkünken yani, her nasılsa, her kimse, her nerdeyse, her nedense, her gün, her-yer. Yorulmak fiiliyatı yalnızca kendisine yakışıyor insanın çoğu zaman. Ama yorgunluk insan oğlunun ortak yazgısı ve değiştiremeyeceği bir olgu ne yazık ki.

İnsan biriktirir ve insan yorumlar, duyumsar, bekler, koşar yorgun düşeceğini bile bile ama insan asla yadsımaz benliğinin geride kalan yarım yamalak günlerini hep o zaman dilimlerine öykünür gerçek olamayacağını bilerek. Sonra kendini ifade etmek ister insan ispat etmek. Çabalar, rezil olur, vezir olur. Ama insan olmak daha zor bir sanattır her zaman. O olmak için uğraşan insanoğlu her geçen gün ondan biraz daha uzaklaşmış olmanın farkında olmadan bu kürek mahkumu vaziyetlerinden kendisini bir türlü kurtaramaz, belki de kurtarmak istemez. Bu da insanlığın ortak yazgılarından birisi kanaatimce. Bir de en temel sorun olan yalnızlık ve varolma sorunu var elbetteki. Yalnızlığı kelimelerle ifade etmek yerine Özdemir Asaf gibi kaçak güreşerek yalnızlık paylaşılmaz paylaşılsa yalnızlık olmaz deyiveresi geliyor insanın. Sittin senedir yenemediği(m), bir türlü çözüm bulunamayan, kronik, patalojik, kalıtsal, ve grift bir sorun bu. Çözmek için elini her attığında şimdikinden daha kötü durumlara sürükleyen bir sorun insanı. Bataklık gibi bir şey, çözümsüzlük çoğu zaman en iyi çözüm bu konuda.

Bu kadar yazdığımı okuduğumda ne düşüneceğim acaba, ne yazmaya çalışıyorum ki ben. Sanat musikisi eşliğinde gecenin saat 2 sinde ve yalnız başına ne saçmalıyorum ki ben.