Yapboz

Dağılan parçalarımı toplamak lazım. Yapılan benzetmeler vardır. Koca çınar ağacı mesela... Dışı sağlam içi çürümüş hani. Sonra modifiye araçlar vardır ya da toplama araçlar. Dışı süper ama her parçası ayrı araçtan yapılan. Ne bileyim işte savaşta kolunu bacağını kaybeden ama kaybettiklerini geri toplamadan evine dönmeyen asker gibi...

Evime dönmeliyim!

Önce, oturup yerden gözyaşlarımı toparladım. Sonra ağlamaktan çoğalıp derinleşen çizgilerimi sildim. Kalbimi hiç bilmediğim bir sokaktan topladım. Aklımı uzun arayışlar sonucunda buldum ve bana geri dönmesi için ikna ettim. Zor oldu ama geri aldım. Dudaklarım kupkuruydu. Bir damla su ile goncadan güle dönüştüler. Ellerimin canı çıksın. Gittim bir başka elden zorla aldım. Aman Allah’ım! Ne kadar dağılmışım...

Hepsini önüme serdim. İtinayla, özene bezene yeni bir ben yarattım. Yapbozun parçaları gibi her bir parçasını resmime bakarak yerlerine yerleştirdim. Kendimi tamamladıktan sonra önce el yordamıyla herşeyim yerli yerinde mi diye kontrol ettim. Yeni halimi görmek için sabırsızlanıyordum. Dile kolay! Bilmem kaç tane parça...

Birbirini sevenler zamanla birbirlerine benzermiş derler. Huylarının yanısıra yüz biçimleri filan da...Sahiden bak! Zaman aşıkları birbirine benzetirmiş. Ben biraz senden, sen biraz benden. Hep benden aldığını düşünme yani. Sen de bir çok parçanı bıraktın bende.

Ne diyordum? Heyecanla yeni halimi görmek için aynanın üzerine örttüğüm siyah örtüyü kaldırdım. Gözlerimi kapattım.

Birbirimizin ağzına içtiğin sigaranın dumanını üflerdik de kıkır kıkır gülerdik ya halimize. O anlar geldi gözümü kapatınca gözümün önüne. Beni sinirlendirip, sonrasında çıktığın gönül alma turlarında gelip kucağıma oturmuştun bir keresinde. Ne gülmüştük ama... ‘Bana sıkı sıkı sarıl da dağılan kemiklerim yerli yerine otursun’ derdim. Sımsıkı tüm gücünle sarılırdın...

Aynadaki ses:

Aç gözünü!

Aç gözünü! 
...