Yapılacak ne kaldı?

Öyle nefes alamaz bir haldeyim ki… Kuzenim kansere yenik düştü. Yoğun bakımda. Çok genç bir anne. Oğlunun bu yaz sünnet düğünü vardı. Salon tutulmuştu. Şimdi ise mezarı tutulmuş, hazır bekliyor.

Belki de yapılması gerekenler bunlar, duaların yanı sıra. Ben ise, güçsüz olduğum bu alanlardan kendimi uzak tutmaya çalışıyorum. Çünkü ne kadar içine dalarsam ölüm korkum o kadar nefes aldırmıyor bana. Ehh, benim ölümüm de kimsenin canına can katmıyor. Her ruhsal olarak öldüğüm de bunu farkındayım. Ne yazık ki, bencillikle, umursamazlıkla suçlanacağım ve en başta ben kendimi yargılayacağım diye de pek kendimi koruduğumu söyleyemem. Dengeyi bulmak için dua ediyorum.

Öyle tavan yaptı ki korkum, hemen kadın- doğumcudan randevu alıp uzun süredir ihmal ettiğim rutinlerimi yapmaya karar verdim. İnşallah bu ayak işlerini yaptıktan sonra bir de kuaförden randevu alırım. Bedenime ne kadar değerli olduğunu hissettirebilirim. Ne de olsa bu beden de bana emanet.

Yani her zaman her koşulda yapılacak bir şeyler var. Yeter ki Tanrı’ nın mesajlarına açık olalım ve onunla birlikte akalım. Teşekkürler!