Yaprağın dolması

Değişik ağızlarda dolma dense de her defasında dolma değil sarma diye söylendiğim ve en sevdiğim yiyecek takılıverdi aklıma yöresel ağızla dolma dediğini duyunca televizyonda bir bayanın. Öylesine etkilemiş ki beni  “yaprağın sarması, biberin dolması olur. Yaprak nasıl doldurulur” diye kendi kendimle konuşurken buldum kendimi. Sarmaya dolma denmesi mi yoksa annemin ellerimiydi beni konuşturan. Belki de canım sarma istemişti kim bilir hani olsa da yesek türünden…

Üzüm yaprağıyla veya sarma yaptığı diğer sebzelerle veya meyve yapraklarıyla maceralarım ne zaman başladı tam hatırlamıyorum. Hatırladığım zamandan bu yana yaprak sarardı annem. Üstelik çok güzel sarardı. Mutfak becerisine şapka çıkararak selam durduğum bu elinden her iş gelen hamarat, becerikli kadın bir yandan ona benzeme isteği ile diğer yandan imkansız düşüncesi arasında gidip gelmeme neden oldu uzun yıllar. Genellikle mutfakta yemekle uğraşırken ayakaltında dolaşmamızı istemezdi ama nedense yaprak sarmasında erken savmıştım bu yasağı. Hele zeytinyağlı yaprak sarmaya başladığında bir kaşık, lütfen bir kaşık yiyeyim diye yalvarırken daha tencere yarılanmadan içini bitireceğimden korkardı sanırım. Gerçi iki sarma tencereye bir tane de mideye yöntemiyle katkıda bulunuyordum ya pişmeden yarılamaya, olsun  

Neriman teyze yer sofrasına çömelip önüne bütün tazecik üzüm yapraklarını yığdığında ben de karşısına çömeliverdim. Bir yandan iç malzemenin olduğu tencereyi yanına çekerken bir taraftan da “sen otur bizi izle, elini bulaştırma annenle ben bir çırpıda sarıveririz.” dedi hani ufacık tefecik çocuklar bir köşede annelerini izler aman yaramazlık yapmasın oyalanıp otursun diye önüne minik bir şey koyarlar ya, canım teyzemin sözleri de öylesine işte.! Hem annemin telaşlı koşuşturmalarına yardım etmek hem de heyecanıma ortak olmaktı niyeti biliyorum ama içten içe alınmış olmalıyım düğün günlerinin kocaman kızı olarak…

Bir parça  “ne işin var senin elini bulaştıracaksın bir iş geliyormuş gibi elinden” bakışına aldırmadan çöküverdim bağdaş kurarak karşısına. Sofra bezini kucağıma çektim. Önüme bir top üzüm yaprağı aldım tam yaprakları ayırmaya başladım ki Neriman teyze “dikkatli ol, yırtma yaprakları” uyarısını yaptı. Gülümsedim. Derken “o çok güzel sarar yaprağı” diyen sesi imdadıma yetişti annemin. Arkasından da kendisi geldi zaten destek kuvvet olarak. Yok yani çabuk çabuk bitiririz nasıl olsa ikimiz. O nedenle elini bulaştırmasın demiştim” dedi sevgili arkadaşı annemin. Susmam gerekirdi aslında ama tutamadım dilimi en şirin gülümsemem yüzünde sarmalarımızda bize benzemiş dedim. Senin sarmaların tombul ve kısa benimkiler ince uzun boylu deyince önce tencereye baktı sonra anneme sonra da bana söylenmeye başladı kızgınlığını saklamaya çalışarak. Annem kaş göz işaretleriyle sus diyor Neriman teyze alınmış yaptığı sarmalar içinde zayıf olanını arıyor örnek olarak bana göstermek için. Belli, kırılmışta aynı zamanda, eyvah..!! Çam devirmenin böylesi.. “Özür dilerim veya amacım” diye başlayan bir konuşma hem rahatlatmayacak hem de kızgınlığını, kırgınlığını gidermeyecekti biliyorum, dikkatle bakındım en tombullarından birini aldım tencereden “nazarlık bu, nazarlık” diyerek ağzıma atıverdim, güldü. “Ben biliyordum işte böyle yapacağını, bir tencereye bir mideye” diye söylenerek…

Pazı yapraklarıyla da sarma yapardı babaannem lezzetli olurdu, severdim. Bir karalahanayla pek iyi anlaşamadık nedendir bilmem. Ama etlisi de güzel olur, yenir yani. Babaannem en lezzetli olduğu zaman don yediği zamandır derdi. Sertliği gider, kaymak gibi olur, yumuşacık. Sanırım o nedenle kışın kar gördükten sonra yaparlardı genellikle etli lahana sarmasını. Şöyle minicik minicik. Lokmalık yani yanında yoğurt. Güzel oluyor. Bende güzel sararım ama… ! Sevim Karaman/2013