Yara aldı yüreklerimiz

Çocukluğumda keşfettim yalnızlığımı... Hiçbir zaman birbirimize bağlı, birbirimizin yokluğunu hisseden, acımızı sevincimizi paylaşan bir aile olmadık, olamadık. Hep dışarlarda aradık ve yabancılarla paylaştık hüzünlerimizi, sevinçlerimizi, acılarımızı, aşklarımızı, ilişkilerimizi, en sevdiklerimizi. Sadece birbirimize anlatamadık ama başkalarıyla paylaştık. Aslında bilmediği bir duyguyu isteyemez ya da veremez insan bir başkasına. Aile sevgisi büyük boşluk insanın yaşantısında. Yeni kurduğu ilişkilerde, dostluklarda, hatta kendi kurduğu ailede bile kendi ailesinin sevgisini arar ama bulamaz. İlk aşk gibidir ilk sevgide. Ne kadar yenileri eklense de insanın hayatına, o ilk sevgi unutulmaz. Sevgi yoksa insanın hayatında kuramaz dengeleri, dengesini kaybeder, hırçınlaşır, zarar verir kendisine ve çevresindekilere. Sevgi yoksa yalnızlık doldurur o boşluğunu, yalnızlık en iyi dostu, en iyi ailesi, en iyi kardeşi olur insanın. Her şeyi onunla paylaşır, her yere birlikte giderler, herşeyin tanığıdır yalnızlık. En iyi ben bilirim yalnızlığı. Her sevincimi ve acımı hep yalnız yaşadım ben. Çocukluğumu, genç kızlığımı, kadınlığımı, i ncinmişliğimi... Anlatacak paylaşacak kimsem olmadı ailemden hiç. Hep bize arkadaş bir anne özlemim oldu. Sevinçlerimizi, hüzünlerimizi, sevgililerimizi paylaşacak bir anne. Ama annem beceremedi bunu. Hep mesafeli durdu bize. Hiç arkadaşlık etmedi. Kendimizi teslim edeceğimiz bir sevgi kanadı hissedemedik arkamızda.

Biz aynı evin içinde birbirimize yabancı 5 kişiydik. Kimse kimseyle hiç bir şeyini paylaşmazdı, giysilerimizi bile paylaşmazdık kızkardeşimle. Ne onlar benim sevinçlerimi, hüzünlerimi, başıma gelenleri bildi ne de ben onlarınkini.
Kısacası herkes kendi kaderini kendi çizdi ve yaşadı. Arkadaşlarımız tanıklık etti herşeyimize ailemizden çok.

Nelere güleriz, nelere kızarız, nelerden hoşlanırız bilmeyiz. Hiç ailecek akşam yemeği yemedik. Ailecek özel günlerimiz, doğum günü kutlamalarımız olmadı. Ailecek hiç tatile gitmedik. Babam yazları tatil yörelerinde işletmecilik yapardı da ancak o şekilde giderdik ve 3 ay kalırdık. Ama hiç bir bayram tatiline gitmedik. İmkansızlıklardan falan değil, sevgisizlikten, aile olmayı beceremediğimizden. Annem ile babam giderleri ve bizi erkek kardeşimle yalnız bırakırlardı. Annem bizden çok babama tapardı. Bize hiç düşkün değildi. Varı yoğu babamdı. Kısacası biz bencil bir anne ve babanın çocuklarıydık. Sevgiyi ve paylaşmayı bilmeyen, çocuklarının farkında bile olmayan, kendi havasında bir anne babanın çocukları. Yazık oldu 3 kardeşe. Onlarda yaşamadıkları, tatmadıkları bir şeyi paylamadılar elbet. Gün geçtikçe daha da büyüdü uçurum. Yara aldı yüreklerimiz, ellilere de gelsek kapanması imkansız. Paylaşamadığımız için uzaklaştık birbirimizden, dışarda kurduğumuz hayatlarımızda aradık sevgiyi, ailemiz onlar oldu.