Yaramaz kardeşim ve ben

Çok sevimli fakat çok hareketli. Kıpır kıpır kerata. Henüz 5 yaşında olmasına rağmen bazen beni kızdırabiliyor. Fakat ona kızmak istemiyorum. İçimden gelmiyor.

Onunla hemen hemen zevklerimiz aynı, bilgisayara yazı yazmak için gelirken o da peşime takılır ve yanımda durmaya başlar. Bana sevimli bakışları ile baktığında onun da oyun oynamak istediğini anlarım. Ama bu benim dikkatimi bozuyor ve yazıya olan yoğunlumu azaltıyordu.

Yalnız bilgisayarda mı? Tabi ki hayır. Hep benim yanımda olmak istiyor. Ders çalıştığımda, ödev yaptığımda, kitap okuduğumda, yazı yazdığımda, oyun oynadığımda, yaptıklarımın aynısını yapmaya çalışır. İşte o, böyle bir afacan.

Bu sadece bir yönü, daha birçok yönü var. Elbiselerini kendi çıkarıp kendi giyer. Yerine koyar. Düzenlidir, uyandığı zaman hemen banyoya gidip elini yüzünü yıkar. Oynadığı oyuncakları toplar. Çok süslüdür, elbiselerine dikkat eder, toka takmadan bir yere gitmez.

Ama çok duygusaldır bir şey söylemeye gelmez hemen ağlar. Ben de ona kırıcı sözler söylememeye dikkat ederim. Beni çok sever, yanımdan hiç ayrılmaz. Fakat yüzme kursuna gittiğimde fotoğrafımı yanına alır, beni bekler.

Onu çok seviyorum, yaptıkları işlerden gurur duyuyorum ve onun bana iyi bir kardeş olduğunu biliyorum. Sevimli bakışlarının, iyi huylarının hep kalmasını gönülden diliyorum.