Yarasalar

Hepimiz kendi dışımızdaki canlıları küçümseme eğilimini zaman, zamanda olsa taşırız. Bunun aksini söyleyen pek enderdir. Sanki toplu yaşamayı ve toplu yaşam kurallarını ilk olarak insanlar bulmuş, her şeyi kendimize göre sınıflandırmış hissine kapılırız. Belgesel filmlerde bunun aksini söyleyenlere itibar bile etmeyiz. Bazı maymun türleri su içmek için yapraklardan faydalanırlarmış bize ne, bazı kuş türleri insan zekâsına yakın tavırlar sergilermiş aldırmayın, çiçeklere aritmetik işlemleri yaptırılıyormuş boş işler diye hep geçiştiririz. Biz hep böyleyiz hepimiz olmasa da büyük bir çoğunluğumuz ne yazık ki böyle.

Geçenlerde bir kitapta ilgimi çeken ve sizlerle de paylaşma gereksinimi duyduğum bir yazı okudum, yazıda bazı vampir (Kan emici) yarasa türlerinin insanları bile kıskandıracak toplumsal dayanışmaları anlatılıyordu.

Anlatacaklarıma siz havyasal içgüdü deyin ben toplumsal dayanışma olarak adlandıracağım. Bu vampir yarasalardan bazılar her gece avlanmaya çıkarken bir kısmı her hangi bir nedenden avlanamayacak duruma düşüp dışarı çıkamazlarmış. Avdan dönen vampir yarasalar avlanamayan arkadaşlarına avlarının bir kısmını verirlermiş. Çünkü bilirlermiş ki belki bir süre sonra aynı duruma kendileri düşebilecek, yardıma gereksinim duyabilecekmiş. İşte bu ihtimal karşısında bu yardımlaşma kuralını geliştirmişler ve kendilerini daha güvende hissetmelerinin yolunu açmışlar. Şimdi bu örneği küçümseyip hor görenler, yakın çevrelerinde bu yarasaların tam aksini yapan insanları bir düşünsünler. Düşünüp karar versinler, vampirler mi kan emici yoksa kendini insan sanan bazı vampir tavırlılar mı…