Yaraya ilaç "zaman" mı?

Zaman… Çok karışık gibi görünür kimi zaman. Bazen ilaç olur, bazen var olanı da götürür; bazen dilden dile değişir, bazen yaşanılandan yaşanılana… Ama en çok da insanından insanına göre şekle girebilen bir varlık zaman. “Zaman, sessiz bir testeredir”, Emmanuel Kant. Bana göre ise sabreden bir insan için ilaçtır. Düşünmek için ya da düşünmeden her şeyi ona bırakanlar için güzel bir çözüm. Güçlü insanların altından kalkabileceği bir araç. Bazen hızlı, bazen çok yavaş. Bazen ise anı yaşamak için umursanmamış bir cisimdir! “Zaman, aklı olgunluğu ve hizmeti arttırmak için bize verilmiş en büyük sermayedir”, der Thomas Mann… Düşüncelerini ve hayatını değiştiren büyük bir sermaye hemde. Daha önce kendinde aramadığın hatalarını bir bir ortaya çıkartan ve seni yeniden bambaşka biri yapmak için uğraşan bir sermaye… “Zaman, birçok örtüleri kaldırabilir”, der J. Jack Rousseau. Hayatı da içine katarak. Hayatla çok yakın dosttur zamanın kendisi. Hiç kavga ettiklerimi görmedim şahsen. Hayat elinden geleni ardına koymaz, zaman ise “bana bırak bundan sonrası benim bileceğim iş” der. Zaman ise sevdiğine iyi davranır sevmediğine hayatın yaptığının kaç katını yapar. “Zamanın kime dost kime düşman olacağı bilinmez”, der Shakespeare. 

Aslında zaman hiç de basite alınacak bir varlık değildir. Zor, asil ve gururludur… “Zaman, kolay elde edilen ve ucuz olan şeyleri siler”, der Roy Chansior. Belki de zor oluşu bundan ötürü geliyordur. Sevdiği insanı bulduğu an onun hayatındaki tüm basitlikleri de siler zaman. Kendi gibi onu asil yapmaya çalışır ve başarır. Kimse kıymetini bilmez zamanın. Halbuki senin çok istediğin ve olmayan şeylerin basit olduğunu, kalitesiz olduğunu, sana yakışmadığını gördüğü için senden alıp götürür fakat bunu hiçbir zaman anlayamadığımız için düşmanımızdır zaman… Yarışçı gibiyiz onun karşısında. Bazen nefesimiz yetmez onu yakalamaya gücümüz tükenir karşısında dayanmaya, fakat işte o an hayatımızın dönüm noktası olduğunu algılayamayız. “Zamanın azaltamadığı, yumuşatamadığı üzüntü yoktur”, der Cicero. Hayatımızdaki dönüm noktalarına üzülecek kadar değersizleştiririz kendimizi çünkü. Evet, kötü yönleri de var kabul ediyorum, fakat her zaman bir umut daha vardır diyerek yarışa devam etmeli insan… Bazen de kötü tarafından vurur bir çalımla kazanacağın o yarışı kaybedersin. Zamandan faydalanmak için inanmak ve yarışa olduğun yerden doğrularak devam etmek gerek. Kendine inanan insan zamanı ilacı yapar. Kendisini silmiş insan yara almaya mahkumdur hep. Kendine güvenen bu yarışı kazanır zamanla. Diyorum ya güçlü insanların altından kalkabileceği bir araç zaman. Zayıfsan yenilmeye mahkumsundur. “Zamanın kaybolduğunu bilenler, en çok üzüntü duyanlardır”, Dante. 

Dile göre kolaydır “zamana bırak” demek kimine göre. Zaten dile kolay geleni yapmaz zaman. Kimine göre zaman ilaç değil yaradır kalbe. Bir süre sende var olanı götürür ama sonra birer birer fazlasıyla ödüllendirir seni. Curt Goerte’nin dediği gibi, “Zaman büyük bir öğretmendir, yalnız ne yazık ki daima öğrencilerini öldürür”… Tecrübe katar acısı sana. Seni öldürmeyen acı da güçlendirir. Zamanın getirdiği güzelliklerden biridir tecrübe. Yaraları kabuk bağlatır ve daha çok geçtikçe zaman kabuklarda dökülür. Yeniler kendini hasarlanan bölge ve başka bir deri ya da yüzey ile hayat devam eder! Bazen iyi olan şeyleri zamana bırakırsın devamı sürsün diye, bazen kötü şeyleri bırakır iyi olsun diye. 

“Zamanını en kötü şekilde kullananlar, en çok zamanın kısalığından şikayet ederler”, La Bruyere. Zamansız gelen her şey para yaşam insanı üzer, kırar. Zamanında hak edilerek gelen her şey insanı ferah seviyesini arttırır. Zamansızlık bazen en iyi kaçamak bazen de en büyük hapishane olur. Önemli olan nerden kaçtığın ya da neye zaman bulduğundur. Kendine güvenmeli, güçlü olmalı ve zamana bırakmalısın ki zamanın senin için yaptığı tüm iyiliklere gözlerini açmalısın. Kimbilir senin isteklerin senin için hayırlı olmayandır… Bilinmez.