Yarım kalan…

Arkasına döndü ve baktı uzun uzun, aslında baktığı yerde tek gördüğü şey yarım kalan hatıralardı.

Şimdi gitme zamanı gelmişti oysa, verilmiş sözlerin unutulduğu, yeminlerin yalan olduğu anı yaşamanın vakti gelmişti.

En büyük korkusuydu bir gün geride bırakacaklarını yarım görmek, giderken ardında yarım kalanlar görmek.

Böyle yarım kalmanın, yarıda kalmanın, yarım bırakmanın ne demek olduğunu iyi bilirdi aslında, o yüzden sevmezdi…

O kadar çok yarım kalmıştı ki yüreğinde sevdalar…

O kadar çok yarım bırakmıştı ki inandıkları onu…

Umutları yarım bırakmıştı …

Hayalleri yarım kalmıştı en çokta…

Yeni bir başlangıç yapmıştı sonunda ;‘’artık yarım kalmayacak hiçbir şey’’ diye sıfıra sarmıştı.

Her seferinde ‘’yarım kalmayacak’’ dedi ümitle, ama yine yarım kalmıştı işte.

Şimdi artık hüznün arasına ümit yerleştirdi ve baktı ufkuna.Geri dönmeyecekti artık, geride yarım kalmışlar vardı hep, yarım sevdalar, yarım umutlar, yarım hayaller ve yarım kalan niceleri...

Tekrar başa alıp başlayamazdı yaşanmamış gibi.

Tekrar başa sarıp aynı hayallerle avunamazdı yürek.

Tekrar yarı kalmış umutları filizlendiremezdi, artık hüzün vardı.

Hüznün arasından baktı ufuktaki umutlara ve filmi başa sarmaktan kaçıp yeni bir film koydu hayat sineması makinesine ve seslendi en gür sesiyle: ‘’Hey makinist başlat hadi yeni filmimi, başlat; hiç yarım kalmasın umutları, hiç yarım kalmasın aşkları.Hey makinist, film kopmasın sakın yarıda, yara almasın sakın bir kez daha hayallerim… ‘’