Yarım kalan Sevgi

Çok uzaklarda başladı onun hikayesi acı dolu başladı yetim başladı hayata. 

Dünyaya ilk gözlerini açtığında mahrumdu en güzel sevgiden, kokusunu içine doya doya çekemeden acı acı esen bir rüzgar usulca aldı anne kokusunu ondan, götürdü bilinmezlere. 

Onu kundağa annesini sardılar beyaz kefenlere bir yaprak kayıp gitmişti hayat ağacından daha solmadan yeşilliği ardında küçük bir filiz bırakarak gitmişti, emanet etmeye zamanı kalmadan bir yıldız kayarcasına hızlı olmuştu gidişi. 

Ne görebilmişti yüzünü ne de duyamamıştı sesini, güneş gibi sıcacık anne sıcaklığını, şefkatini sadece birkaç saat hissetmişti ve bir ömür boyu o kokuyu o sıcaklığı bir daha hissedemeyecekti. Güneşi solmuş buzlar sarmıştı minik elerini yoktu artık o sıcaklık, kimsesizdi yalnızdı annesizdi… 

Uzansa da şefkatli eller saçlarına tutamazdı kimse onun yerini. Acıllar çok küçükken kelepçeler takmıştı kollarına sürükleyip götürdü peşinden. Yüreği ezik boynu bükük yalnızlık içinde akıp geçti yılları. 

Genç kız oldu, gelin oldu, anne oldu o tatmadığı bilmediği anne sevgisini şefkatini bir nehir misali akıttı çoçuklarıının yüreğine. Sevgi sularıyla sulayarak büyüttü onları, evlatları ona can oldu yoldaş oldu. 

İşte acı ile başlayıp sadakat ile devam eden bir hayat hikayesi bu. Onun büyütüğü çocukların çocuklarıyız biz onun sevgi nehrinin sularıyla büyüdük bizler, şimdi sevgimiz bir sel olup akıyor onun yaşlı yüreğine . 

Biliyorum ki yüreğindeki ateş hala küllenmemiştir, bir uhdedir bir yaradır annesizlik. Ama bizler az da olsa sarmışızdır onun yaralarını çünkü hiç bırakmadık ellerini sımsıkı tuttuk ellerinden ve tutuyoruz da. Yaşlı yüreğini kırmadan incitmeden sevip okşadığımız bizi güldüren, seven bizim içi yanan bu kadın buruk gözlerle hayata gözlerini açan gülen gözlerle bizi var eden BABAANNEMİZ.