Yarım kaldı

Varlığına alışmıştım tam sen gittiğinde. Yokluğun varlığından daha durgun daha huzurluydu. Sen yokken seni özlemek sen varken özlemekten daha az incitti beni. Ömür boyu yanımda olma sözlerini hiç bir zaman ciddiye almamış olmam sadece şansımdandı, yoksa seni sevecek kadar salaktım. Gidersin diye korkuyla geçen onca gece geçti, seni düşünerek. Sen asla gitmedin. Ama gelmedin de. Paylaşmayı daha küçük bir çocukken öğrenmiştim. Bilmezdim büyüyünce acıtacağını konu sen olduğunda. En son senin için çarptı bu kalp saf ve temiz. En son senin için gözlerim dalıp gitti uzaklara her gece olduğu gibi. Benim değildin belki ama. Hep sen, benimle tamamlanmış olan eksiklerine bakıp daha fazlasını isterken, ben sende yeni boşluklar yaşıyordum. Daha çoğunu isterken sen, bense yarımlarında kayboluyordum. Kaç kez vazgeç dedi bu yürek, kaç kez yolun kenarındaki ormana girip yok olmak istedi. Senin varlığını bilmek bile yeterken bana, sende kendimi yok hissetmek "yok olduğumdan başka" ne düşündürebilirdi ki bana? Oysa düşünsene, ne coşku doluydu yüreklerimiz başlarken yeni bir hayata. Gecelerimizi de, gündüzlerimizi de
adamaya hazırdık birbirimize, koşulsuz, içten ve sımsıcak duygularımızla.
Yaşadığımız her an unutulmaz, doyumsuz ve vazgeçilmez olacaktı. Sen bir sonbahar rüzgarında savrulmuş bir gül yaprağı bense taç olacaktım sana. Şimdilerde, kim savruluyor ve kim onu sarmaya çalışıyor karıştırıyorum artık. Ben bu uykuları, böyle uykuları unutalı çok olmuştu. Acı uykusu, hüzün uykusu, korku uykusu.

Ama çok sürmez esaretim biliyorum, İçimdeki bu yenilginin acısı sürsede yıllarca, bir yolunu bulup kavuşurum özgürlüğüme. Şimdi gitmek zamanı belki,
geride yaşanmış yada yarım kalmış anları bırakarak. Sende tüm ürkekliğinle, tüm hatalarınla, tüm eksiklerinle, tüm haklı gördüğün yalanlarınla ve de vicdanınla başbaşasın şimdi. Hep bir şeyler tamamlanacak değil ya, bu da böyle yarım kalsın.

Yine yanıldım...!!!

İlk arkamdan hançerleyen sen değildin, ama en büyük yarayı sen açtın...!!!