Yarınlara ümidimiz var...

Neden hâlâ Atamızın ölüm yıldönümlerinde içimizi bir hüzün kaplar?

Her yıl bir şeyler kırık döküktür!

Eksiktir!

Suçludur!

Suçluluk duyarız…

Neden?

Öldüğü için mi?

Her canlı gibi Büyük Atatürk’te bir gün ölecekti…

Ölümü hüznümüzün bir kısmı belki ama salt neden bu değil…

Acaba bazı soruların cevaplarını tam olarak veremediğimiz için olabilir mi?

Ya da Anıtkabir’de veya çeşitli vesilelerle manevi huzurunda ayağa kalktığımız zaman, kaçımız kendimize şu soruları sorarız;

O’nun yaratıcı dehasını keşfedip, anlayabildik mi?

Yaptıklarını akıl ve bilim yoluyla değerlendirip, gelecek kuşaklara aktarabildik mi?

Bize emanet ettiği Laik Cumhuriyeti gerektiği gibi koruyabildik mi?

Ülkemizi o çok istediği “muasır medeniyetler seviyesine” çıkartabildik mi?

Eserlerini muhafaza edebildik mi?

O’nun anladığı ve bizlere anlattığı manada “tam bağımsız olabildik mi?

Kurucu, yapıcı, çağdaşlaştırıcı, daima ileriye giden bir toplum olabildik mi?

Enerjiyi, egemenliği, din ve vicdan hürriyetini milletten, milletin vicdanından alan ve tekrar millete yansıtan iktidarları ve anlayışları başımıza getirebildik mi?

Millî ve ahlâki değerlerimizi koruyabildik mi?

***

Bugün Atamızın aramızdan ayrılışının 70. Yıldönümü…

Sabah saat dokuzu beş geçe yoldaydım.

Sirenler çaldı, trafik durdu, insanlar araçlarından inip saygı duruşunda bulundu…

İçimi hüzünle karışık bir ümit kapladı…

Her şeye rağmen O’nu unutmamıştık…

Bir şeyler eksikti…

Kırık döküktü…

Suçluyduk…

Ama O’nu unutmamıştık…

Kalbimizdeydi…

Bazılarının sandığı gibi yalnız da değildi…

Ulus olarak yanındaydık…

Ve O’ da bizimleydi…

Sorulara gelince:

Cevapları er ya da geç “Evet” olarak vereceğiz.

Yarınlara ümidimiz var…

Cumhuriyetimiz dimdik ayakta ve ayakta kalmaya da devam edecek…

Nur içinde yat Atam…