Yaşadıkça...

Karanlıklar da sakla(ya)maz hüznü, daha da açığa çıkarır, saçar her yere hoyratça, yıldızları da şahit kılarak uçsuz bucaksız evrene. Ruhunun derinliklerinden alıp getirir onu en yaşamak istemediğin anda bile. Hüzün kara gecede daha fazla dolanır boynuna, gerdanlık gibi. Sardıkça sarar, daraldıkça daralır.

Sen gömdüğünü zannedersin yedi kat yerin dibine, dipsiz kuyulara atarsın, ama çıkagelir ansızın bir kara gecede. Gecenin ıssız karanlığında, yalnızlığına eş olur hala kanayan yaralarından akan duygu selinin o iç burkan sesi.

…Bir ses bir nefestir aradığın o anda, tanıdık, aşina…

Ardından…

Gecenin içinde yıldızlar eşiğinde açarsın sandığını, çıkarıp hüzün kokulu anılarını başlarsın koklamaya. Kokladıkça döner başın o kesif kokudan. Ama bırakamazsın elinden. Kokladıkça dahası gelir ardından. Bir bir çıkarır sandıktan koyarsın kenara okşayarak, incitmeden. Emanetidir onlar sana geçmiş yılların. Yalnızlığın kuytularında kendinle kalmak istersin, tek başına yaşarsın o anda her şeyi. Bilerek, isteyerek ağırlaştırırsın daha da üst üste koyup canını yakan ne varsa.Senin en değerlerlindir o sandıktakiler, senden bir parçadır hepsi, senindir çünkü…Acısıyla tatlısıyla.En acısı bile tatlıdır şimdi. Çünkü acıtamaz artık seni… Kıymetlidir, gözün gibi bakarsın ona, ihanet etmemek için anılarına. Emek verdiğin, gözyaşı döktüğün, hissettiğin, değer verdiğin pek çok şeyi saklar içinde…Kıyamazsın en acı vereni bile o sandıktan çıkarıp atmaya. Gençliğin gömülüdür herbirinde, hayallerini, umutlarını saklar içinde.Keşkelerin saklıdır her bir yerinde… Gidenlerin ayak izleri de vardır gönderdiklerinin bıraktıkları da…Kalanların ardından bir bir emekle toplanandır buradakiler…

Zaman içinde giden de, kalan da olmanın getirdiği karmaşayla, gitmek mi zordu yoksa kalmak mı diye tekrar sorgularsın en baştan. Giden gittiğine pişmandır, kalansa kaldığı için perişan…Çözümsüzdür bu bilmece…Kocaman bir yumak gibidir ellerinde şimdi, dolaşmış, kördüğüm olmuştur…Kaldığın yerde yıpranmış da olsa her şey, sendedir hepsi, giden giderken götüremedi ki her şeyi, sende kaldı senin anıların, içinde her kim ve her ne olursa olsun. Sende kalan sana yeterdi…Onun götürdükleri de zaten senindi…

Gönderdiklerinin vicdani sorgulamasını yaparsın, kendince acır için, keşkelerle sarmal olmuştur birbirine. En dipte kalmış olanı bile çıkarırsın bakarsın dalıp giderken o yılların acımasız girdabına.

Yine yeniden...

Canını yakan, içini kavuran hüzün seli bütün arsızlığıyla karşılar seni her koyu karanlıklarda bıkmadan usanmadan. Oysa o karanlıklar ne kadar da güzeldi, ay ışığındaki yakamozlar varken denizin kıyısında. Ne oldu yakamozlara?

Çıkarmak istersin boynundan hüzün gerdanlığını ama, kapatamadıkça sandığı çıkmak bilmez o gerdanlık.Tek tek okşarsın anılarını, hepsini yerleştirirsin tekrar. En sonda hüzün gerdanlığını çıkarıp koyarsın, kapatırsın sandığını. Yine bir kara gecede buluşmak üzere…

Sonrasında…

Uzanıp gökyüzüne bir demet yaparsın yıldızlardan, sunarsın kendi gönlüne. Saklayabildiği için bunca güzelliği yıllarca sana özel tutarak, körleşmediği için duyguların kutlarsın kendini, hala ağlayabildiği için gözlerini, hissedebildiği için kalbini, hatırladığı için beynini, özleyebildiği için tenini tek tek kutlarsın…Acı çekmenin güzelliğini yaşarsın o anda, için titrese de. En güzel ödülleri hak etmenin gururuyla sunarsın yıldızlar demetini gözlerin kamaşarak kendi kendine…

Beklersin gün aydınlansın, dağılsın bütün efkar...Tan yeri ağardığında hafifler bedenin efsunlanmışçasına.Pencereden sızan ışık yeni umuttur sana. Yorgun, bitkin, ama mutlu ve gururlu dalarsın, seni acıtan anılarından koparak uykunun derinliklerine… Kucağında yıldızlarla bezenmiş kocaman bir demet, yanında seni sonsuza taşıyacak anılarla dolu, seni sen yapan, senden koparak dolan sandığınla…

Daha koyacak o kadar çok şey vardır ki o sandığa, yaşadıkça…