Yasaklar = Mutsuzluklar

Aylardır gündemdeki konulardan uzak durmaya çalışıyorum. Bunun arkasında yatan sebep siyah beyaz ayrımı yaparken gri zona düşen konuların tartışılmasını doğru bulmadığımdır. Çünkü o zona düşen iddiaları ne bilimle ne de inaçla açıklayabiliriz. O zon, kişilerin yaşadıkları olaylarla ve psikolojileriyle şekil alan konularla doludur. O zon doğru ve yanlışların sınırlarla birbirinden ayrılamadığı zondur. O zon, herkesin özeline girer. Dokunulmaz olması gerekir ki insan haklarına tecavüz ortadan kalksın.

Hakkında hiç yazı yazmak istemediğim halde işte o gri zona düşen durum karşısında sessizliğimi bozuyorum. 

Çinde nüfus kontrolü için tek çocuk esastır. İlk çocuktan sonra doğan her çocuk için devlete 6300 dolar para ödenmek zorundadır. Ödeyemeyecek durumda olanlar ise ya gebeliğini kendisi sonlandırır yada devlet görevlilerince sonlanır. Kısacası devlet bir çocuktan fazlasını yasaklamıştır.

Çin de 22 yaşındaki genç bir kadın ikinci çocuğuna hamile kalmış. 7. ayına kadar bol kıyafetler giyerek saklamayı başarmış. 7. ayında devlet görevlilerince hamile olduğu tespit edilmiş. Hemen "çaresine bak" demişler. Kadın düşük yapamayacağını bebeğin yedi aylık olduğunu ağlayarak söylemiş. Bu kez görevliler döverek kadına düşük yaptırmışlar. Bebeğin yaşadığını farkettiklerinde ise zehirli iğneyle bebeği öldürmüşler.

Bu olay basında çıkınca devlet yetkilileri siyasi bir ağızla "Suçlular cezalandırılacaktır" demişler. Suçluların işten çıkartıldığı söylenmiş. Olay gündemden düşünce anlaşılmış ki bu suçlular halen işlerinin başında azim ve kararla düşük yaptırmaya devam ediyorlar.

Bu haberi gözlerimde yaşlarla okudum. Kanımın çekildiğini hissettim. Farklı şeyler yazacaktım ama kendimi bu satırları yazarken buldum.

Ne zaman devlet adamları (kadınları demiyorum) kaç çocuk sahibi olmak istediğimize, hangi sayıda çocuk doğuracağımıza, ne şekilde doğum yapacağımıza karar vermekten vazgececekler. Bırakın insanlar istediği kadar, bakabileceği kadar, mutlu edebileceği kadar çocuğun kararını kendileri versinler. Dayatmalarla, yasaklarla yaşanacak acılara sebep olmaktan, vebal altına girmekten hiç mi korkmazlar.

Biz bugün uzaya, aya şehirler kursak; Uçan arabalar icat etsek ne yazar. İçinde yaşayan insanlar mutlu olmadıktan sonra...