Yaşam belirtisi

Gelişini bekliyordum heyecanla. Yakınlaştıkça yer, yer bildiriyordu sms ile. Bana doğru kısalan yollarda büyük mutluluklar vardı bu kez. Biz birbirimizi çok özlemiştik. Kısıtlı zamanlardan zaman yaratmaya çalışır çoğunlukla tadı damağımızda kalan bir sohbet ile vedalaşırdık.

Aynı şehrin içinde olduğumuz halde denk gelmeyen zamansal sıkıntılar yüzünden uzak düşmüştük.

Son mesajı aldığımda balkonda bekledim onu. “Üşüyeceksin” yazdı umursamadım. Huzurun, mutluluğun esintisiydi yüzümde hissettiğim. Beyaz bir araba döndü sokaktan ve karşımdaydı işte özlemim.

Poşetlerini aldım elimden. Birkaç kez merdiven inip çıkmak yordu ikimizi. Sonra akşamın bir saati dışarı vurduk kendimizi. Annem her zamanki şımarıklığımıza alışık gülümseyişiyle baktı ardımızdan.

“Havada bir ferahlık var, huzurun esintisi işte bu” dedim güldü.

Yürüdükten sonra çay içmek için güzel bir cafe de oturduk. Daha doğrusu çay bahçesini andıran sevimli bir bahçede.

Hemen yan yana dizili dükkanlardan renkli sandalyeleri olanı seçtim. Bir sonrakinin kasvetinden uzaktı burası.

O pembe iskemleye oturdu ben turkuvaz. Kırmızı piti kareli masa örtüleri ve renkli iskemleler arasında Bozcaada’yı anımsadım birden. Ve begonvilleri…

İyi ki varsın dedik birbirimize. “Sen olmasan”  ile başlayan cümleler kurduk sık, sık. Korkularımızı, mecburiyetlerimizi, yanlışlarımızı ve doğrularımızı sorguladık.

O Türk Kahvesi istedi bense demli bir çay. “Neden demli?” diye sordu keyfimi tamamlasın diye dedim.

Seyrettim onu yine uzun, uzun. Anneme benzeyen gözlerine ve burnuna baktım. Şakaklarındaki beyazların muntazamlığına, gözlerindeki rahatlamışlığın verdiği sükunete.

Birbirimize ne çok ihtiyacımız varmış meğer.

İnsan farklı uzaklıklarda anıldığından habersiz aynı yüreği bu kadar mı sık anımsarmış?

Ve hayat her yeni sayfa da bu kadar mı mutluluk ve heves getirirmiş insanın yüzüne?

O yüzden demeyin sil baştanlar beni yorar diye. Yeniden başlayan her şey yeni umutlar getirir beraberinde.

Bazen tüm hayatı birkaç poşete sıkıştırıp gidebilmenin özgürlüğünü ister insan. Kendine ait olanları yanına alıp, geri kalan her şeyden kopmak ister.

Ve hayat öyle heyecanlı bir serüven sunmaya başlar ki, sayfaları peş peşe çevirerek okursunuz. Merakla beklersiniz baş rolü olduğunuz romanın gelişmelerini.

Hayatta asıl olan istediğini yapabilme gücüdür.İstedim, denedim, yaptım ve bıraktım diyebilmektir.

Son olarak gördüğünüz herşey yeni bir başlangıcın göstergesidir.

Yaşadığınız her sıkıntı yaşam belirtisidir.

Ve işte yine o çok sevdiğim cümle; “sıkıntılarınızın göğe ulaştığını hissettiğinizde rahatlayın! İyi günlere az kalmış demektir.”