Yaşam bir Trene benziyor.

Ben yaşamı bir trene, daha doğrusu bir tren yolculuğuna benzetiyorum. Farkılı farkılı istasyonlardan farklı farklı yönlere doğru hareket eden bir sürü tren. Günün her dakikası hiç bıkmadan usanmadan hareket eden bu trenler ilk kalktıklarında mutlu, ümitli bir seyahate hazırlanıyorlar.

Her biri ayrı güzergaha doğru hareket eden bu trenlerin yolculuk süreleri hep farklı. Kimi kısa bir yol için, kimi ise günlerce sürecek bir yol için hareket düdüğünü çalıyor.

Tren ilk istasyondan tenha  hatta boş kalkıyor. Güzergah üzerindeki yollardan geçerken bir sürü yolcu topluyor. Bu trenin yolcuları anılar. Normal trenler gibi insanlarla dolmuyor bu  trenler, anılarla doluyor.

Kimi tren kırlık bir arazide yol alırken, kimi de şehirlerden geçiyor. Bazısı dağlık, insan görmemiş alanlardan geçerken, bazısı da yemyeşil vadilerden, deniz kıyılarından yol alıyor.

Trenin yolu üzerinde bir çok istasyon var. Tren, yolu üzerindeki bu istasyonlarda duruyor. Kimi zaman kısa bir duruş, kim zaman da uzun bir süre oluyor bu molalar. Bütün bu istasyonlardan bir sürü yolcu anı biniyor trene.

Bazen yolda bir yerlerde tren arızalanabiliyor. İşte o zaman tamir edilene kadar o yolda kalması gerekiyor. Bu tamirler bazen başarısız olabiliyor. O zaman bozulan ve bir daha yoıluna devam edemeyecek olan treni, depoya götürüyor görevliler. Sökülüp hurdaya gidecek olan bu trenin arkasından yaslı yaslı bakıyor olayı seyredenler.

Her istasyondan bir sürü anı ile dolan tren hiç durmadan yoluna devam ediyor. Ta ki son istasyonuna varıncaya kadar. Son istasyona yaklaşan tren yorgun, takatsız, giriyor perona. O perona yaşam yolculuğunu bitirmiş girerken bir dizi yeni tren başka peronlarda bekliyor yola çıkmak için.

Yolculuğu uzun olan trenler belli oluyor perona girerken. Ama bir de yolculuğu kısa olan trenler var son istasyona giren. Yaşlı trenler son istasyona giren yolculuğunu bitirmiş genç trenlere bakarak esefle mırıldanıyorlar.

Vah vah. Çok da gençmiş.....