Yaşam enerjisi dediğimiz

Bir önceki yazımda nefesten bahsetmişken, bu aralar bir nefes almaya karar verdim. Hayatın akışına kapılınca insan bir çok şeyden uzak kalıyor. Günlük karmaşanın içerisinde sen kendine zaman ayırmazsan kimse karşına geçip “al bakalım bu bir saat senin” demiyor.     Öyleyse her şeye vakit bulan biz belki de günün en güzel saatlerini sadece kendimize ayırmalıyız.

Kaybettiklerimize değil kazandıklarımıza odaklanarak, zenginliklerimizin farkında olarak, her gün şükür duygusuyla uyanarak, hayatımızın ve duygularımızın sorumluluğunu alarak, kurban rolünden çıkıp hayatı bir köşeden izlemeyi bırakıp, güvertede kaptan olarak!

Amaçlarımıza, hedeflerimize odaklanarak!

Yaşam enerjisi dediğimiz o dirilik içimizde saklı. Biliyorum belki de çok klişe gelecek ama gerçek bu. Mutluluğun içimizde gizli olduğunu sıkça duymuşuzdur. Öyle ki artık; mutluluk içimizde! Diyerek dalga bile geçmişizdir. Fakat bu cümle gerçeğin ta kendisidir.

Ne kadar farkındayız etrafımızdaki güzelliklerin?

Sağlıklıyız, nefes alıyoruz, üretebiliyoruz, kendi işimizi kendimiz görebiliyoruz (ki bu büyük bir şanstır bizler için), seviyoruz, seviliyoruz, yaşam hakkımız var, yaratılmışız, ne mutlu ki bu hayatta olma şansına nail olmuşuz.

Bu paragrafı istediğimiz kadar uzatmamız mümkün. Omuzları düşük, gözleri yere bakan o kadar çok insan var ki etrafımızda, gördükçe onlar adına üzülmemek elimizde değil. Ancak herkes kendi özgür iradesiyle realitesini oluşturmakta. Bu nedenle yapabileceğimiz tek şey olumsuz, negatif düşünce üreten insanlardan mümkün olduğunca uzak durmak.

Kendimize yapacağımız en güzel iyilik…

Bir şükür egzersizi yapmayı deneyin mesela!

Niyetim kimseye akıl vermek değil, lütfen yanlış anlaşılmasın. Amacım sadece öğrendiklerimi mümkün olduğunca yayabilmek. Kağıdı kalemi alıp bir şükür egzersizi yapsanız neler yazardınız mesela? Her gün bu listeyi tekrar yazacak olsanız bir haftada şükür edecek maddeleriniz ne kadar çoğalır?

Haydi deneyelim!

Sonra diye bir şey yok! Tek gerçek zaman “şimdi”.

O halde haydi!!!