Yaşam İle Ölümün Akrabalığı Ve, Bizim Akrabalar...

Evimizde ve cevremizde genc insanlar var. Onlarla birlikte, dolu dolu, yasamayi izliyoruz. Yasanan asklar. Dokulen goz yazlari. Kahkalar. Kavgalar. Gulucukler. Kosturan cocuklar. Genc anneler. Genc babalar. Yine asklar. Ask acilari. Kavgalar. Uzaklara gitmeler. Uzaklara gidip de daha yakinlasmalar? Yine sevinc gozyaslari. Yine uzuntuler... Derken;

Uzaklardan haberler geldi. Amcam oglu Orhan'i kaybettik. Butun hafta, telefonun basindan ayrilamadik. Evlerini aradik. Kimselere ulasamadik. 

Amcamin koy evini 1989 gibi ziyaret etmistik. Orhan yoktu. Bursa'da calisiyordu. Esi Perihan, yengem ve Orhan'in kiz kardesi ile birlikte bizi misafir etmek icin cirpinmisti.

Orhan benden genc. hem de bayagi genc. Olumu O'na hic yakistiramadik...

***

Biz bu arada Yagmur'u universiteye gonderdik. Sevincler, uzuntuler, gozyaslari arasinda. Umut, Yagmur'un agabeyi, yoldan aradi. En genc amcamin, en kucuk oglu Nuri'yi de kaybetmisiz! Nuri, Orhan'dan da genc. Nerdeyse kirklarinda! Olumun Nuri ile ne isi var?

***

Buralarda, Nuri ile ilgili bir anim var. Er Nuri ve Gulhane, diye baslayip, alolu bitirmisim!...

Amcam Riza'nin ziyaret ettigimiz koy evinin bir fotografini bloglarimda sizinle paylasmistim.

Gulhane yerinde durur. Amcamin evi bombos. Orhan ve Nuri yok!

***

Biz neredeyse koyumuzden 10 binlerce kilometre mesafede; kizimizi bizden 2 bin kilometre uzakta bir okula gondermenin heyecanlarini cekerken, akrabalarim goz yasi dokuyorlar!...