Yaşam ve ölüm üzerine

Yaşıyoruz ama tesadüfen aslında. Ölümün bizim için ne zaman geleceğini bilmiyoruz. Bu yüzden de bence önemli olan yaşarken sevdiklerimizin yanında olabilmek, onlara sevgimizi gösterebilmek. Yaşarken hep ertesi gün olacağınızı ümit ediyoruz ama ya ertesi gün yoksa. Bugün ne yapmak isterdiniz hiç düşündünüz mü?

Kimse kimsenin yanında ne kadar kalacağını bilemediği için her zaman ki gibi sevgiyle ve anlayışla davranabilmek önemli burada da birbirimize. Düşünsenize bir gün sevdiğiniz biriyle kavga ederken, ertesi gün o yok. Bunu kabul edebilmek öylesine zor bir şey ki. Bunun acısı zaten uzun zaman gitmiyor insanın üzerinden. Düşüncelerimiz her kaybımızda değişiyor. Sanki bizi bu acılarda büyütüyor zaman zaman.

Yine de bana sevdiklerimi kaybettim demek her zaman tuhaf gelmiştir. Benim için belki de dayanma gücü veren biraz spritüel olsa da onların hep yanımda olduğu düşüncesi. Kimi zor zamanlarımda bana destek verdiklerini, ruhlarımızın bir şekilde iletişimi sürdürebildiğini düşünmek, beni bu kadar rahatlatabilen. Sevgilerini hissedebilirsiniz aslında. Kimi zaman belki de omzunda bir el olur destekleri, kimi zaman içinize dolan tuhaf bir mutluluk veya huzur duygusu. Sonuçta biz onları sevdiğimiz ve düşündüğümüz sürece hep yanımızdalar. Yaşarken her sorunumuzda olduğu gibi onları somut hissedemesek de, düşüncelerimizin soyutluğunda hala orada aynı yerdeler. Varlıklarını belli edemeseler de, bizim hissedeceğimizi umuyorlar sanki.

Esasında ölüm dediğimiz şey belki de unutulmaktan ibaret. Kalbimizde ve düşüncelerimiz yer edenler hiçbir zaman unutulmazlar. Unutulmayan kimse ise ölmüş dahi olsa aramızda değil midir? Umarım bizde sevdiğimiz kişilere mutlu anılar ve unutulmaz zamanlar bırakabiliriz. Bir gün ömrümüz biterken ise pişmanlıklarımızın az olmasını umuyorum herkes gibi.

Hep beraber sevdiklerinizle, sevgi, mutluluk ve huzur içinde zamanlar dilerim…