Yaşama [ma] sırası sende

Bir bebek düşünün, yumuk yumuk elleri, mis gibi süt kokan teniyle.

Bunu düşünmenin bile içinizde oluşturduğu coşkuyu, yumuşamayı düşünün. O bebeğe sahip olmak için maddi manevi çırpınan insanları ve dünyanın en güzel varlığına sahip olduğunuzda, onu kollarınıza aldığınızda sağlığının, bakımının ve mutluluğunun sizin için herşeyin üstünde olduğunu düşünün.

Bugün Milliyet’te okuduğum haber karşısında dehşete düştüm. Ne derece hasta bir insan bunu yapar ki dedim kendi kendime.

Kanaması sonucu ayrı olduğu eşinin askeri hastaneye götürmesinden sonra ortaya çıkan olay ve yapılan savunma akıllara zarar.

Muayene sonucu doktorların, doğum sonrası kanama olduğunu söylemeleri.

R.K’nin önce itiraz edip sonrada dokuz ay önce ofisinde tecavüze uğradığını fakat utandığı için kimseye söylemediğini, evde doğum yaptığını, bebeğin bu yüzden öldüğünü, cesedininde arabanın bagajında olduğunu söylemiş.

Fakat otopsi yapıldıktan sonra bebeğin havasızlıktan öldüğü ortaya çıkmış.

Öncellikle dokuz ay önce tecavüze uğradığında suç duyurusunda bulunmaması bunun savunması olarakta utandım demesi, daha sonrasında soğukkanlılıkla işlediği suçla tezat oluşturuyor.

Pek utanan biri gibi gelmiyor bana.

Hamile kaldığını doğum olayı gerçekleşene kadar anlamamış mı?

Dünyaya gelmesine izin verdiği o masum meleğe nasıl kıyabilmiş.

Umarım mahkemelerimiz bu cinayet için gerekli cezayı verirler. Umarım R.K. vicdan muhakemesinin ömrü boyunca süreceğinin farkındadır.

Bir Livaneli şarkısı geliyor aklıma. Nazım Hikmet in dizelerinden. Eskiden tehlike hastalıktı. Bebeklere kimse kıymazdı. Şimdi bebek tecavüzcüleri var, çocuk pornocuları var, katil annelere kadar vardı durum.

Kuşpalazı, boğmaca, karaçiçek, sıtma tehlike olmaktan çıktı.

Hoş geldin bebek.

Yaşama [ma] sırası sende.

Senin yolunu gözlüyor.

Katiller, vicdansızlar, vahşiler…

Haber Milliyet; http://www.milliyet.com.tr/2007/08/10/son/sontur03.asp