Yaşama alışmak, alıştırmak...

Yaşam canlıların varoluşu, hayatta kalabilme çabasıdır. Bu sabah yaşamın değerini, yaşama verilen emeği bir kez daha gördüm.

Günlerden Pazar, mutfakta kahvaltı için bir şeyler hazırlıyordum. Birden pencerenin önünde birkaç kuşun alevli bir şekilde uçtuğunu fark ettim. Sonra bir tanesinin pencereye konup içeriye bakmasıyla göz göze geldim. Karga yavrusuydu misafirim. Daha yeni tüy döküyordu. Ürkek gözlerle içeri baktı, yola baktı. Sanırım ailesi uçmaya alıştırıyordu. Üç kuş çevresinde döndü durdu. Ben pencereye yaklaşınca pencerenin kenar taşının uç kısmına doğru yürüdü. Bir an yüzme kursunda 4 metrelik havuza ilk atlayışım geldi aklıma. Nasıl korkmuştum. Kendimi boşluğa bırakmak adrenalimi yükseltmişti. Sonunda sudan çıkacağımı ve yüzeceğimi bilsem de atlamakta zorlanmıştım tıpkı bu kuş yavrusu gibi... Kanat çırpmaya çalışsa belkide uçacaktı.

Pencereden uzaklaşmış 3-4 metre uzaktan izledim. Birden pencereye başka bir kuş çarptı, yavruya dokunur gibi yaptı uzaklaştı. Uçurmaya çalışıyordu. Yanına konup gagasıyla yavru kuşun omzuna dokunmaya başladı. Diğer üçüncü kuş ise yangın merdiveninden öterek sanki -buraya doğru uç- der gibiydi. Yavru kuşa böyle sahip çıkmaları insanın yüreğini ısıttı, anne sevgisini bir kez daha gördüm. Demek ki insanlar gibi, bizde çocukken yürümeye başlarken, yemek yerken hep ailemiz yanımızdaydı, en yakınımızda. Yaşama alışmak, alıştırmak kolay değildi aslında!

Sonunda bir cesaret, yavru kuş boşluğa bıraktı kendini ve uçup gitti. -Oh çok şükür sende hayat yolculuğunda kendine bir yer buldun- dedim kendi kendime.

Hayat işte, insan da olsa, hayvan da olsa yavrularımızın yanındayız hep. Aile koruyan, gözeten, hayatta kalmayı öğreten…

10 Haziran 2007 Pazar