Yaşamak! Ey yaşamak

Allanıp, pullanırım. Mavi atlaslarda gece… Ve şaşaalı şamdanlarda acemi hevesler… Ürkek…

Tütsü kokar koynum. Adı yok arzumun. Rüyamın adı yok.

Sarıl sarmalan bana, yeter’’ yaşamak’’.

Güzde kalmışken canımın yarısı, bir küçük mutluluk gibi takıl ayaklarıma. Kışı karşılama gücüm ol! Ve kibrit alevinde ısınabilme umudum… Beni sabaha çıkaracak yorganım, başımın üstünde derme çatma çatım ol.

Ey yaşamak! Tenzih et beni aymazlıklardan. Onursuzluktan! Ve kibirden ve küfürden ve vicdan yoksunluğundan.

Döne döne, yana yana aradığım ışıksın. Önünde diz çökmekle, isyan etmek arasındaki sınırda; bir aydınlık, bir karanlıksın.

Yaşamak! Ey yaşamak! ‘’Var’’ım, yoğunda eriyen biçare…

Yaşamak! Ey yaşamak! Dert de derman da sende…

Yaşamak! Ey yaşamak! Sar, sarmala yeter beni; cümle kusurlardan arınmışlığınla.