Yaşamak Ne Güzel!

Yaşımız arttıkça etrafımızdakilerin eksilmesi hüzünlü bir yalnızlığın içine doğru çekiyor bizi. Flaubert'in dediği gibi " Kalbim bir kent mezarlığına dönüşüyor."
Tüm sevdiklerimizi gömmeye başlıyoruz bir bir...
Ve alabildiğine yalnızlaşıyoruz!
Ve de olabildiğince bağlanıyoruz hayata. Her şeye rağmen yaşamak istiyoruz.
Şimdilerde yaşlıların neden kalabalık istediğini anlayabiliyorum artık:Sıranın kendilerine doğru hızla geldiğini görmemek için!

"Yaşlanma mı, yoksa yaşamı belirli bir yaştan sonra daha derinden duyma mı?" * Adı ne olursa olsun, yaşlılıkta daha duygusal olduğumuz kesin. Gençler yakıştırmasa da bazı duyguları hala yaşıyor olmamız, gittikçe kısalan yolun hüznünü az da olsa dağıtıyor sanki.

Uzun süredir görüşemediğim bir arkadaşım telefonda sitem ediyordu: "Bir gün arayacaksın ama ben olmayacağım!"
Duyduğumda ürperdim ama haklıydı.
Metin Altıok'un o naif dizelerini anımsadım o an: "Bir bir uzaklaşıyor insanlar / Ne zaman bir dosta gitsem / Evde yoklar!"

Ameliyattan birkaç saat önce, bir hastanın narkozdan çıkamadığı geldi kulağıma. Hastane personeli bu konuda ne kadar hassas da olsa bir şekilde yayılıyor bu tür haberler.
Ölmekten ilk kez bu kadar korktum!
Hani bir bloğumda, "Yolun sonuna gelmek değil, hiç yürümemiş olmak üzer" demiştim ya, tam da öyle bir duyguydu içimdekiler... Sonra, arkadaşımın telefondaki sözleri geldi aklıma...Bir kez daha hak verdim. Şairin, "Yaşarken doludizgin, ölüvermek apansız" dediği gibiydi herşey.

Bazı ağaçların sonbaharı beklemeden yapraklarını dökmeleri gibi, ölümün de mevsimi yok! Bazen hayatımızın pamuk ipliğine bile bağlı olmadığını düşünüyorum. Varlıkla yokluk arasında hiç mola verilmiyor. O ince sınırda, yaşamanın, her şeye rağmen yaşamanın çok güzel olduğunu düşünüyorsun sadece...




* Oktay Akbal / Kanatlı Sözler Uçar mı?

PS: Sağlığımla ilgilenen tüm dostlarıma teşekkürlerimi iletiyorum.