Yaşamak Sanattır.

Bir tuhaftır insanoğlu..
Sevmek ister de, yolunu bilmez.
Sevilmek ister de, sevmeyi bilmez
Gönlü kabarır coşar da, taşmayı bilmez
Mutlu olur da, mutluluğun ne olduğunu bilmez.

Bir seyahattir yaşamı…
İnce bir yolda yürür, yol aldığının farkında olmaz
Daraldığında sıkılır da, ferahladığında mutlu olmaz
Çıkmaz sokak olur girdiği, sıkıştığı umurunda olmaz
Çok şeyler öğrenir de, iş başa düştüğünde aklı başında olmaz ...

Hep biriktirmeye çalışmaktır yaptığı...
Binlerce kaynaktan toplanır gelir de suyu, geçilmez nehir olur
Küçük bir birikinti gibi başlar da göllenmeye, koskoca okyanus olur
Anne sevgisiyle başlar da yaşamına, binlerce sevgi yetmez olur
Birkaç lokma yeter de aç karnına, aç gönlü sevgiye doymaz olur...

Sahnede, kendine yazılan roldür oynadığı,
Hediye olduğunu dahi bilmediği yaşamında...
Bir dal olarak başlar da hayatında, binlerce dalı olan ağaca döner
Bir tohum olarak düşer de toprağa, binlerce ağacı olan ormana döner…
Tam oldum artık dediğinde, kendini bekleyen akıbet....
...ya odun yapar onu.... ya da kömür..

xxxx

Yaşamak bir sanatmış.
Kazanmak kaybetmek, özlemek kavuşmak, sevinmek üzülmek,
Aşık olmak nefret etmek, ağlamak gülmek de varmış içinde…
Ayrılığın acısını bilmeyen, kavuşmanın tadını ne bilir...
Ayrılık da kavuşmak da yaşamın bir parçasıymış...

Ancak, yine de bazı şeylerden uzak durmayı da öğütler Mevlana;

"Yok dünyada hicrandan daha acı
Ne istiyorsan et de onu etme"

Doğarken sarmışlardı beyazlara.. giderken de saracaklar..
Aklın varsa, iki sarınma arasında yaşayacaklarının kıymetini bil…
Acıların, ayrılıkların da mı diye sorma bana?
Tat vermeseydi, kim yerdi acılı adanayı..

Ana, baba, kardeş, evlat, eş... sana ait sanırsın
Gerçekte, onlar da kendi rollerini oynamaktadır sahnelerinde...
Bilmezsin ki, onlar gibi, sen de bir kuklasın, bu kukla sahnesinde.
Unutma, en saf en güzel, en içten rolü sadece çocuklar oynar...
Daha dünyayı, insanı tanımadıkları için olsa gerek.
Büyüdüklerinde onlar da başlarlar rol yaparmış gibi oynamaya...
Sonunda Kuklacı girer devreye,
Çeker ipleri, indirir perdeyi ve "buraya kadar,haydi sandığa" der...

"Biz gerçekten bir kukla sahnesindeyiz
Kuklacı Felek Usta, kuklalar da biz
Oyuna çıkıyoruz birer ikişer,
Bitti mi oyun sandıktayız hepimiz"

Yaşamın yanlız sana ait bunu bil….
Tek başına gelmiştin dünyaya, hem de kalabalık içinde
Ve tek başına gideceksin öte tarafa, yine kalabalık içinde..
Görünüşe aldanma, yaşamında yanlız olmak kaderidir insanın
Ve sen de bir cana hasret kalırsın, hem de var ettiğin kalabalık içinde...
Ve çok doğaldır bu yeter ki kendinden sıkılma...

"Geride bıraktıklarım hesap sormaya kalkmasın bana..
Farkında olduğum için var oldunuz,
Vazgeçtiğim için bugün yoksunuz" der Mevlana.

Gerektiğinde, sen de diyebil Mevlananın dediğini.
İşin doğasındadır terketmek ya da terkedilmek
Ya geride bırakırsın ya da geride bırakırlar..
Yaşamında karşılaşacakların ve yaşayacakların kaderindir…
Kaderinin de tadını çıkartmayı bil…
İsyanın, mücadelen, en fazla, keskin sirke olur canına.
Ne kadar coşkun olursa olsun,
Her nehrin yok olacağı yer, ya denizdir ya da göl..
İnsanınsa yok olacağı yer ise herkesce bilinir..

"Akıl, bütün gidilecek yolları bilse bile,
Yine de aşk yolunu bilemez, şaşırır kalır" der Mevlana..

Aşığın gözü kör olur da sevgi sanar şehveti.
Geceyi aydınlatıyor diye "ay ışığından" fener yapamazsın...
Seni sevmeleri, seni saymaları seni hatasız kılmaz.
Hata yapabileceğini peşinen kabul et, ve kendin olmayı bil..
Hatalarından ders al, ama hatalarınla da sev kendini.

Bakalım Hayyam Usta ne diyor bu ince mevzuda…

“Niceleri geldi, neler istediler;
Sonunda dünyayı bırakıp gittiler;
Sen hiç gitmeyecek gibisin, değil mi?
O gidenler de hep senin gibiydiler”.

Ona göre… siz daha özel değilsiniz....
Ama... kendinize, en özelsiniz....