yaşamak

Yaşam koşuyor ben koşuyorum, koşacağım yorulmuyorum yorulsamda yorulmayacağım ben yokum yorgunlukta olmayacağım ne kadar zormuşsun ey hayat...

Bunca yıllık ömrümde zorlanmadan elde ettiğim hiçbirşey yok.Hani şöyle bu da kolay oldu diyebileceğim bir şey yok herkesin hayatı da böyle midir? Bilmiyorum.Aslında butür konularla ilgili yazmak ta istemiyorum yoruldum artık. Şu şunu dedi bu bunu dedi çok yıpratıcı şeyler aslında.Başka şeylerden konuşmaya çalışacağım bundan sonra zor olacak ama olsun ne yapalım değişim şart...

Aslında mutlu olmak için iki nedenim var çocuklarım anlarda iki tane oğlum var pırlanta gibi. Allah herkesin çocuğunu kendine bağışlasın uzun ömürler versin...

20 yaşında öğretmenliğe başlamış onbeşinci yılını çalışan bir öğretmenim.İlk görevime başladığımda çok toydum çok zorlandım meslekte değil insan ilişkilerinde çok zorlandım.Kısacası tecrübesizdim, hiçkimseye kırıcı bir söz (söylemek istediğimden değil sözün gelişi diyorum) söyleyemezdim hatta itiraz edemezdim de, birisine ''ne diyorsun sen'' derken bile ağlıyarak söylerdim, asla kaba konuşamazdım.Hayat pişirdi beni neler konuşabiliyorum bir duysanız, ben bile şaşırıyorum...

22 yaşında yapılmış 7 yıl süren zorluklarla geçen ve sonu kötü biten bir evlilik ve ardından da bir erkek çocuk birakan bir evlilik...Yalnızlığa alışma yaşamla mücadele derken 4 yıl sonra başka birisi ile tekrar bir evlilik ve bir çocuk daha...

Bu sefer ki daha da zor olan bir yaşam.

Geriye dönüp baktığımda sadece zorluklarla geçen bir hayatı görüyorum.Yorucu, yıpratıcı, mücadelelerle geçmiş bir ömür 35 yıllık bir ömür çokta değil gibi ama bana çok geliyor 70 yıl gibi geliyor bana...Şimdi 15 aylık bir küçük oğlum daha var ve çok seviyorum çocuklarımın ikisini de.Canlarım ciğerlerim benim onlar beni yaşama bağlayan tek varlıklarım...

2009 mutluluk yılım olmadın bana.

2010 senden umutluyum diyemiyorum ama mutluluk vermeyeceksen hiç gelme lütfen..