Yaşamdır aynanın ön yüzü

Susma ne olur, konuş sevgilim,
Konuş da dağılsın sözcüklerinin büyüsünde
Gizlenen gönül sisim!
Solmasın yalnızlığımın sarı çiçekleri
Ve gitmesin benden
Evrimleşmeyi öğrenen yabanıl aşkım.

Bak ne güzel de sevişiyor
Ruhların başaklarıyla nehir!
Ne güzel de koklaşıyor
Yaşama sevinci içinde kumrular
Ve nasıl da direniyor ölüme
Kar altında canlı tohum!
Kuşların sessizliğinde inlerken şu koca şehir
Nasıl da yanıyor gizli duygular içinde şair!

Boş vaatlerle yanarken günahlarımın canı
Sen ağlama, gülümse diyorsun!
Söyle; nasıl gülümserim,
Nasıl dayanırım uzun gecelerdeki gidişlere
Ve nasıl söz geçiririm yüreğime
Senden kalan acının mirasıyla.
Nasıl giyerim ateşten gömleği
Saklanmayı tercih ediyorken akşam güneşi?

Dur! Gitme, kal, uzat elini
Dalalım yeniden ıssız ve dul yaşamın içine,
Göz bebeği olalım doğanın yeşil gözlerine,
Tekleyen uygarlıklar gibi yaşlanırsa yüreğimiz
Açalım yalnızlığın kafesini,
Uçuralım yıldızları semaya.
Kalırsa eğer elimizde
Tuza banacak bir dilim ekmeğimiz
Diyelim varlıklıyız,
Yaşamdır aynanın ön yüzü...

21.05.2009
Rukiye Çelik