Yaşamı Anlamak Üzerine...

Hayatınıza duymak istemeyeceğiniz kelimeler girecek; ve bunları seçme veya duymama şansınız asla olmayacak. Duyduğunuz her an ömrünüzden bin ömür gidercesine yığılıp kalacaksınız olduğunuz yere... “Başın sağ olsun, ateş düştüğü yeri yakar...” O anlarda başının sağ olmasından çok geberip gitmesini istiyorsundur, ya da düşen ateşin altında kül olmayı...

Kalabalıktan sıyrılıp tersine koşturan insanlar göreceksiniz ki onlara dokunabilmek mucizesine asla erişemeyeceksiniz. Sizlere sunabilecekleri -benlikleri yoktur onların; kendi acılarına hapsolmuş, kaybettiklerini arıyorlardır.

Aynı yollara düşen siyahlar içinde insanlar da göreceksiniz; iyi kötü tüm yaşantılarını kendi paspası altında biriktiren güzel insanlar... Baktığınızda mutlu gibi görünürler; ama mutluluğu asla yakalayamamışlardır.

Ömrünüzün çoğunu kendinize “ben neredeyim?” sorusunu sorarak geçireceksiniz. Ait olduğunuz yeri ararken kaybolduğunuzu hissedeceksiniz. Bazen yanlış yerlere yerleşecek, olduğunuzdan bambaşka birine dönüştüğünüzü hissedeceksiniz. O gün etrafınıza dönüp baktığınızda -birbirinin klonu insanlar topluluğunun içinde bulacaksınız kendinizi ve onların yaşantısıyla kendinize sahte gülüşler takınacaksınız. Gecenin karanlığı çöküp başınızı yalnızlığa koyduğunuzda, bütün bu gülüşlerinizin ardında sahip olamadığınız mutluluğun olduğunu fark edeceksiniz. Her bir köşesine itinayla dönüp durduğunuz yastığınızın ıslaklığı sizi uyutmayacak.

“Her yeni günün doğumu umuttur” diyerek sabahı bekleyeceksiniz. Doğan güneşin her tonunu ezberleyecek, her renkten kendinize bir -umut kırıntısı eklemeye çabalayacaksınız, ama başaramayacaksınız.

Hayatınızın son kelimesiyle ufuk çizgisini gördüğünüz an karşılaşacaksınız; “tükenmek”... Bir varlığın gelebildiği en son nokta... Nefes alabilmek, zaruri yaşama tahammül edebilmek için çabalamak ve en sonunda tükenmek..

Sizin eseriniz değil bu! Birileri bir eser yaratıyor ve siz onun sadece çerçevesisiniz.