Yaşamın güzel yüzü

Babam Karadeniz'in yeşilini mavisini kuşanmış geliyordu bana...
Yaş 38 bende, hem çok yakınım babama, hem de çok uzak, İstanbul gibi...
Daha dün cep telefonum çalmıştı, arayan babamdı, oğlum, diyordu, şu anda sahildeyim, hava çok güzel, oturdum banka, seyrediyorum Karadeniz'i, sen aklıma geldin, oğlumla bu güzelliği paylaşayım istedim.....
nasılsın yavrum....
İyiyim babam, sen hep yanımda olduğun için hep çok iyiyim, ama....
Babamın adı CEMAL!
Güzel yüz! Güzeldir benim babam, insanın elinden tutmasını bilir, insanı iyiliklere taşımasını bilir, benim babam bilir, saz çalıp söylemesini, muhabbet etmesini....
Kıştan henüz çıkmıştık, bahar heyecanı henüz üzerimizdeydi, yalnızları oynuyorum oğlum, demişti babam, bir gazetem var elimde, bir de....
Şehir İstanbul, şehir Ordu, mesafeleri aşıp çabucak, kucaklaşmak sevgiyle baba oğul ve öylece saatlerce kalmak....
Sen daha baba olamadın oğlum, demişti, birlikte Karadeniz'i seyrettiğimiz o gün, baba olunca anlayacaksın şu yüz halimi, sana bakarken; unutma, bu bakışlarımı sakın unutma!..
Chopın dinliyordum, saat gecenin ötesi, aşk yeşil kanepede uyuyordu, bu saatlerde babam belki en güzel rüyalarından birini görüyordur, ben ben ben, dışarıda çöpcüler çöpleri toplarken, deniz deniz babamı seviyordum, hem dalgalı, hem dingin, saf.