Yaşamın içinden

Hayat mücadelesini ne için veriyoruz diye düşünüyorum, para için veriyoruz galiba öyle değilmiş gibi görünsede, bunun yanında çocuklarımızla ilgilenmek, dostlarımızla ilgilenmek hatta sevgilimizle ilgilenmek nerdeyse ikinci plan da bile kalıyor, bunu yapmadan yaşamaya çalışmak gerçekten zor, bu sorun galiba büyük şehir insanları için geçerli, belli bir rahatlığı lüksü sağlarkan diğer değerlerimiz gidiyor gerçekten yanyana çalışan robotlara dönüşmeye başlıyoruz iletişim sıfırlanıyor, ilişkilerde özveri yok denecek kadar azalıyor . 

Ya çok iyi olan bir sürü robot arkadaşlıklar yapıyoruz, ya da arkadaşlığı bilmeyen insanlarla birşeyler paylaşmaya çalışıyoruz. ya da gerçek arkadaşlarımız bir yerlerde onları özlüyoruz . 

Bazen kalbim küt küt atıyor, atladığım birşey varmıydı, hasta olan bir arkadaşımı, doğum günü olan bir arkadaşımı aramadım mı acaba diye? Benim için çok önemli arkadaşlarım olsada unutuyorum, telefonuma hatırlatıcı koymak için bir hatırlatıcı lazım galiba .. 

Ben insan gibi yaşamak için mücadelemi veriyorum, duygularımla genelde yol alıyorum maalesef iş bile olsa, bu konuda profesyonel değilim ağlamam gerekirse orada ağlıyorum çok fazla saklıyamıyorum duygularımı, kolay kolay sinirlenmem bu konuda hassasım zaten kimselere kızmam, çok canım yanmışsa o zaman parlarım ama zaten kendimi yeterince üzmüşümdür o vakte kadar , sevgide de aynı şeyi yaptım çok kısa bir süre önce, kendimize verdiğimiz zararı göremiyoruz başlangıçta maalesef. 

Sevgide karşılıksız tek şeyin çocuk sevgisi olduğun düşünüyorum, onu sarmak, öpmek ve sevmek farklı bir duygu, ne olursa olsun sevgimiz azalmıyor, bunun dışında herşey için az ya da çok karşılık almak istiyoruz bu yaşamın getirisi değiştiremeyiz. 

Hayat güzel yaşamak en güzel şey demek bu kargaşanın koşuşturmanın içinde yürek ister, umudumuz tükenmedikçe yaşam ellerimizden tutacaktır unutmayalım ....Sevgiyle kalın