Yaşamın kıyısında gezinirken

Siz ölü bir evde yaşamanın ne demek olduğunu bilir misiniz?

Bu evde yaşam yok. Her şey ölmüş.

Ben yaşamı bu eve getirebilmek için çabalıyorum. Çabaladıkça da batıyorum. bir türlü içine düştüğüm çukurdan çıkamıyorum.

Evin dışındaki yaşam bir türlü evin içine girmiyor. Kapıyı açıp girdiğim anda ölü bir ev karşıma çıkan.

Nefes alamıyorum, boğuluyorum.

Bu evde yaşam yok. Ölmüş her şey. Duvarlara sinmiş, koltuklara halının üzerine oturmuş ölüm… Kaldıramıyorum. Şimdi evin dışına da taşmaya başladı. Kapının önündeki masada sandalyede yer arıyor kendine…

Sabah kalkıp güneşin ilk ışıkları evin içine dolmaya başladığında; “Tamam” diyorum. “ Bu gün hayat başlıyor.” Umutlanıyorum. Güneş tepede yükseldikçe umudum tükenmeye başlıyor. Bir ses, bir tıkırtı, bir hareket. Hayır, hiçbir şey yok.

Bu evde yaşam yok…

Arada sırada esen rüzgâr pergolaya asılı duran rüzgârgüllerini sallıyor. Sesler beni yaşama bağlar mı diye başımı dışarı uzatıyorum. Onlar da inadına ses çıkarmıyor, sallanıp duruyor.

Bu ev ve içindekiler ölü. Yaşam durmuş burada. Dünyanın döndüğünü bile duyumsayamıyorum. Güneş biraz daha kuzeyden doğup, kuzeyden batsa da…

Geriye dönüp bakıyor muyuz bu yaşamda? Bıraktığımız geride mavi bir dünya mı, karanlıklar arasından bakan.

Ölüm evin her yanını sarmış. Bir kahkaha, bir nefes, bir ses duyulmayan. Arada bir uyuyan birinin horlamaları duyulan…

Duvarlarda, tavanda, yerde, kapıların üzerinde, pencerelerde ve şu oturduğum koltukta bir iz arıyorum. Yaşamın toz zerresi gibi parçacıklarına bakıyorum var mı diye… Üzerine basmadan geçeyim diye sendeleyerek yürüyorum. İz yok ne sesten, ne de nefesten.

Dışardan rüzgârın uğultusuna karışan kuş sesleri önce uzaklaşıyor, sonra yaklaşır gibi yapıyor…

Evin her yerinde yaşam durmuş, ölüm kol geziyor.

Boğazımı sıkıyor bir el sanki koşup uzaklaşmak istiyorum. Hareket bile edemiyorum. Öylece durup yaşamın seslerini bekliyorum…