Yaşamın renkleri

Rüyamda içinde rengârenk çiçekler olan bir bahçe gördüm. Tek katlı bir evin önünde duruyordum ve öylece o güzel bahçeye bakıyordum. Çok etkilendim. Uyanır uyanmaz heyecanla anneme anlattım. Her zamanki o sakin güzel bakışıyla yüzüme baktı: “Nasıl anlamadın o bahçe okul. İçindeki rengârenk çiçekler de senin öğrencilerin. Yaşamın renklerini görmüşsün rüyanda.” Dedi.

Yaşamımızın ilk rengi, ışığı 4 Haziran 1971 de öğle vakti evimize geldi. Güneşin ışıkları ve tüm renkleriydi yaşamımızı aydınlatan. 

Kömürün başkenti, benim merdivenli kent dediğim Zonguldak’taydık o zaman. 

Sakin bir Haziran sabahında uyanmıştık. Meğer o gün yaşamımız renklenecekmiş haberimiz yokmuş.

Karadeniz dahi çok sessizdi, hırçın dalgalarını kışa ödünç bırakmıştı.

Yıllar öylece geçti fakat yaşamımın rengi hiç büyümedi. Hala bana yattığı yerden gülücükler gönderen kollarını uzatan o küçücük bebek. 

İyi ki doğdun iyi ki varsın benim minik bebeğim. Yaşamıma o kadar büyük anlamlar kattın ki benim yaşamımın en büyük enerjisisin. 

Seninle olmaktan seninle yaşamaktan çok büyük mutluluk duyuyoruz. 

Sana ve bizi her zaman annesi ve babası gibi seven değer veren oğlumuz eşin Tuncay’a çok teşekkür ediyoruz bizi birbirimizden ayırmadığı için. 

Yaşam bundan sonra bizim için çok kısa mutluyuz yaşamımızı güneşin yedi rengi ile bir gökkuşağı gibi boyadığınız için. 

Doğum günün kutlu olsun minik bebeğim, iyi ki doğdun bugün…