Yasanmamış hayatlar

Saat akşamın 7 si olmuştu. Umut yine sahil kenarındaydı. Sessizce etrafına bakıyor yürüyordu. Ne düşündüğünü kendisi bile bilmiyordu. Hava kararmaya başlamıştı bile. Denizden esen rüzgar tenini okşadı. Birazda içini titretti. Ama umut’a pek işlemiyordu bu rüzgar artık. Alışmıştı , o rüzgarda büyümüştü. Hayatı nasılda geçmişti.19 yaşındaydı , ama hem hiçbir şey anlamamıştı yaşadığı hayattan hem de öyle uzundu ki bir zaman. Sanki 30 sene yaşamıştı. Zaten görüntüsü 30 yaşında gibiydi. Bitap üzerinde yılların yorgunluğu olan bir görüntü. İnsanlar hep küçümseyerek bakardı ona bir dilenciymiş , insan değilmiş gibi. Çünkü kirliydi , güzel , süslü püslü elbiseleri yoktu. Umut un suçu var mıydı acaba. Hep bu soruyu sorardı kendi kendine bu soruyu “benim suçum muydu” diye.

Sessizce yürürken neler geçti kafasından . beynini yiyip bitiren sorular , cevapsız sorular. Bir an durdu adının anlamını düşündü. Umut. Kim bilir ne umutlarla ne hayallerle umut demişti ailesi ona. Hiç tanımadığı ailesi. Evet hiç tanımamıştı ailesini. Gözlerini ilk açtığında bir sürü çocuğun olduğu bir yerdeydi. Ait olmadığı bir yerde. Hiç sevememişti olduğu yeri. Ne oyunlar ne hediyeler hiçbirşey ondaki burukluğu dindirememişti. Bir annenin sıcak bakışlarını , güzel dokunuşlarını , saçlarını okşamasını beklide kızmasını özlemişti hep. Oda babasından harçlık alıp arkadaşlarıyla gezmek isterdi , okula gidip bazen de okulu asıp evde azar işitmek. Bir çoğu bundan nefret ederken o bunu bile özlerdi. En azından onu düşünen bir ailesi olurdu. Ne güzel olurdu değil mi. Ama olmadı umut bunların hiçbirini yaşayamadı. Okulun ne demek olduğunu bile bilmeden yaşadı.

Kafasındaki düşünceler büyüdükçe büyüdü. Hava kararmış iyice geç olmuştu. Rüzgar daha fazla hissediliyor titretiyordu . herkes evlerine doğru yola çıkmıştı bile. Umut nereye gittiğini bile bilmiyordu. Bir telaşı yoktu. Ne gidecek bir evi , ne konuşacak bir dostu vardı. Gözünü açtığından beri yalnızdı bu hayat denen oyunda. Hep yalnızdı hiç dostu olmamıştı. Durdu bir banka oturdu denize döndü yüzünü. Rüzgarın yüzünü okşamasıyla birlikte denize baktı sessizce. Beklide tek dostuydu deniz. Onunla konuşurdu arada ama daha çok dinlerdi sanki dalgaları bir şeyler anlatırmışçasına. Üşümeye başladı ama pek takmıyordu artık üşümeyi alışmıştı. Zaten geceleri de hep üşürdü. Sahilin arkasında bir harabede yaşıyordu. Hem nasıl üşümeyecekti ki üzerinde yırtık pırtık bir gömlek , altında yarısı yok denecek kadar paçavra bir pantolon. Ayaklarında giyilmeyecek kadar eski terlikler vardı. En son ne zaman yıkandığını bile unutmuştu umut. Sonra rüzgarı soğuğu karanlığı unutup yine daldı uzaklara umut. Aklına yetimhaneden kaçtığı o gün geldi.. içi buruk, korkulu ama 7 yaşında ki bir çocuğun olabileceği en büyük cesarete sahipti. Nereye gittiğini bilmeden koşmuştu yollarda uzunca bir süre. Sonra ne olduğunu anlamadan yığılıvermişti olduğu yere. Uyandığında etrafında 100 lerce insan yürüyordu ama hiç kimse ona bakmıyordu bile. Yalnızlığı ilk o zaman hissetmişti umut. Kalabalığın ortasında yapayalnızdı. Ama hala umutluydu. Adı gibi bir umut taşıyordu içinde. Sonra karnının acıktığını hissetti. Etrafına baktı sanki hala yetimhanedeydi ve birisi onu yemeğe çağıracaktı. Ama kimse çağırmadı. Ne yemek vardı nede yemek alacak parası. İlk kez hayatında kötü bir şeyi de o gün yapmıştı. Küçükte olsa kötü bir şey. Etraf iyice ıssızlaşmıştı. Kimseler yoktu. Gözlerini denizden ayırmadan bakıyordu umut. Birkaç damla yaş gelmişti o mavi gözlerinden eski günlerini hatırladıkça. Daha ne kötü günler geçirmişti umut. Zor acımasız günler. Oturduğu yerden kalktı . Yürümeye başladı yıkık dökük ama tek başını sokabileceği evine doğru. Hayatın lacivertliğine , pisliğin tam ortasına doğru ilerledi. Sonrada gecenin karanlığının içinde gözden kayboldu.

Volkan ARSLAN

29.04.2006