Yaşanmış bir hikaye

Yeni bir hayalim, yeni bir ümidim vardı ona geldiğimde. Çocuğumun babasız kalışı ve onu hayatla mücadele edebilmesi için okutma çabalarım beni yeni bir evliliğe hazırladı usulca.

İlk evliliğimde severek evlendiğim eşim, bir zaman sonra evine gereken önemi vermemeye başladı. İlk çocuğumuz 9 yıl sonra oldu. Allah’ın geç verdiği bu minik insana yakışır bir baba olamadı babası. Onun beslenmesi için, işte bile çalışmadı. Eve geç saatlerde ve alkollü gelmeye başlamıştı zamanla. Bu durum benim eriyip bitmeme sebep oluyordu çoğu kez.

Elimden gelen el işleri ile kazandığım paraları içki parası olarak alıp, bizi ele güne muhtaç hale getirmişti. Ve ayrıldık… Oğlunu bile görmek istemiyordu, seneler geçse bile…

Elimde minik bir yavruyla, seneler sonra babamın evine dönmek çok acıtıyordu canımı. Bundan sonra tek amacım oğlumun geleceği için elimden ne geliyorsa yapmaktı.

Seneler geçti ve yeni bir evliliğin kapılarını açtım usulca. Sırf çocuğum baba sevgisini başkasında da olsa tadabilsin diye, baba kelimesini söyleyebilmenin özlemiyle yanıp tutuşmasın diye yeni bir evlilik yapıyordum. Hali vakti yerinde bir emekli öğretmenle evlendim. Oğlum ona her zaman “babacığım” diye hitap etti. O beni ben de onu senelerce mutlu ettim.

Aradan 8 yıl geçti ve şu sıralar onu kaybetmek üzereyim. Aylardır süren hastane koşuşturmalarımızın sonunda doktorlar daha fazla bir şansımız kalmadığını söylediler. Biliyorum, onunki zamansız bir yolculuk olacak. Oğlum yine babasız kalacak… Ben ise sanki tamamlanmamış bir hayatın devamı olarak savrulup gideceğim…