Yaşanmışlıklarım - 3(A) : Fındık kızın, beni ziyaretinden kimsenin haberi olmamış...

...Fındık kızı, okuldan uzaklaştırdıktan sonra, "ben yandım!" diyerek sınıfa döndüm. Düşünmeye başladım, bu işin içinden nasıl çıkacağım diye.

Cumartesi geldi...Vapura bindim. Vapurun en arkasına gittim. Vapurun çıkardığı beyaz köpüklere bakarak hep düşündüm. Fındık kızın beni ziyareti acaba duyuldu mu? 

Canım hiç eve gitmek istemiyordu...Kadıköy vapurundan indikten sonra, Haliç vapuruna bindim. Eve biraz daha geç gitmek için, Ayvansaray  iskelesinde inmem gerekirken, iki iskele önceki Fener  iskelesinde indim.

Fener parkında biraz oturdum, sonra kalktım yavaşa yavaş yürümeye başladım...Balat'a geldim. Balat'ta ilkokul arkadaşlarımdan birinin babasının berber dükkanı vardı.Biraz daha zaman harcamak için oraya girdim. Arkadaşım da oradaydı. Beni görünce dışarı çıktı

Yüzümün ifadesinden bir şeyler anlamış olmalı ki, "ne bu surat ulan?" dedi...Ben de olanı biteni anlattım ona..."İyi halt etmişsin!" dedi. Sonra da, "ne yapacaksın şimdi?" diye sordu. "Bilmiyorum!" dedim; "eve gidince duruma göre bir şeyler söylerim" diye ekledim.

Biraz daha konuştuktan sonra,"Hadi eyvallah!" diyerek yürümeye başladım...Semtimize yaklaştıkça kalbimin atışı sıklaşmaya başladı...Hele sokağımıza girince bayılacak hale geldim...Uzaktan evimizin, adeta bütün mahalleyi görüşü altına alan balkonuna baktım...Babam yoktu balkonda, "inşallah evde de yoktur" diye geçirdim içimden...

Sokak kapısını açtım içeri girdim...Tahta merdivenleri yavaş yavaş çıktım. Sofaya çıkan son basamaklara gelince, sokakta bulup dişimle kırıp yediğim fındık için, tam burada babamdan yediğim dayağı hatırladım.

Sofaya çıkınca, evimizin "salon" dediğimiz büyük odasından çıkan annemi gördüm...Bana "niye geç kaldın?" diye sordu. Havanın güzel olduğunu, bu yüzden vapurdan Fener iskelesinde indiğimi ve yürüyerek geldiğimi söyledim..."Karnın aç mı?" diye sordu annem. Ona, yolda simit alıp yediğimi söyledim. Sonra ben sordum: "babam yok mu?"...Annem, babamın köye gittiğini ve yarın geleceğini söyledi. Biraz rahatladım.

x     x      x

Köyümüz, İstanbul'a 25-30 km. mesafede idi...İstanbul'a gelmeden önce orada yaşarmışız. Tarlalarımız varmış. İstanbul'a gelince "şehirli"(!?) olmuşuz. Tarlaları ekmeyi bırakmışız...Ben İstanbul'da doğmuşum...Dedem ve anneannem(aminnem) hala köyde yaşarlardı o zamanlar. Kışın soba yakardık evde...Kışlık odunumuzu dedem getirirdi köyden...Köyümüzün ilk "şehirli" olanları biz olduğumuz için, babam köye gittiğinde pek itibar görürdü. Bu nedenle de "hava yapmak için" zaman zaman köye giderdi...Köyde düğün dernek olduğu zaman, babam hep giderdi. Anayoldan köyümüze sapan yolun başına "çatım" derdik. Oradan köye yürüyerek gidilirdi. Babam, otobüsten orada inince hemen belinden tabancasını çıkarır birkaç kez ateşlerdi...Adeta, köylüye "ben geliyorum!" derdi.

Köyde de, bu silah seslerini duyanlar "Yahya efendi geliyor!" derlerdi...

x      x      x

Hemen merdivenin başında bulunan odaya girdim, Sorunlu bir hafta geçireceğimi ve ders  çalışamayacağımı düşündüğüm için çantamı getirmemiştim...Elbiselerimi değiştirip sofaya çıktım. Balkondan bir şeyler silkeleyen annemin yanına gittim. Birkaç soru sorarak durumu öğrenmeye çalıştım. Anladığım  kadarı ile kimsenin durumdan haberi yoktu.

Akşam oldu, ağabeylerin eve geldi Oturduk yemek yedik. Gördüm ki, onların da bir şeyden haberleri yok..

Yattık. Sabah oldu. Annem, yatakları toplarken bana, "bahçeye çık da, birkaç tane domates, salatalık, biber al gel de salata yapalım" dedi.

Benden bir numara büyük ağabeyimi göstererek, "Ben gitmem, o gitsin!" dedim....Annem şaşırdı, "her sabah koşa oynaya bahçeye çıkardın, bu bahçenin sorumlusu benim derdin, ne oldu şimdi de gitmiyorsun?" diye sordu..."Gitmeyeceğim işte!" diye inat ettim.

Ve gitmedim. Sanırım, yatılı okuduğum ve  haftada bir eve geldiğim için annem fazla üstelemedi. Ağabeyimi gönderdi...Ağabeyim, annemin istediklerini getirdi...Geldiğinde, yukarı bahçenin duvarında bizim bahçeye bakan bir kızın olduğunu söyledi...Yüzümün, getirdiği domatesler gibi kızardığını ve biraz da kızıştığını hissettim...Hiç sesimi çıkarmadım.

Ertesi günü, öğlenden sonra okula dönmem gerekiyordu. Ama ben kahvaltıdan sonra, çıkıp mahalle arkadaşlarımla biraz görüştüm ve eve döndüm. Niyetim, babamın gelmesinden önce evden ayrılmaktı.

Anneme bir bahane uydurarak, daha öğlen olmadan evden ayrıldım. Zaman var diye, yürüyerek Fener iskelesine gittim. Deniz kıyısındaki parkta biraz vakit geçirdikten sonra vapura bindim. Galata Köprüsü'nde indim. Köprünün öbür tarafına geçerek, Kadıköy vapurunu beklemeye başladım...Vapur geldi. Bu sefer, vapurun kenarlarındaki uzun bir kanepe şeklindeki tahtadan yapılmış  seyirliklerin  bir yerine oturdum...

Denizi seyrede seyrede Kadıköy iskelesine geldim. Yürüyerek okula gittim...Yatılı okulu hiç sevmediğimi söyleyebilirim...Burada kendimi çok yalnız ve terk edilmiş olarak hissediyordum...

Bu haftayı, kazasız, belasız atlatmıştım...Ama haftaya ne olacak  bilmiyordum...

Bakalım, ne olacak?

cdenizkent

NOT : Blog yönetiminden ricamdır, bloğumda koyu ve italik harflerle gösterdiğim yerlerin aynen çıkmasıdır...Teşekkürler.