Yaşın yanında kuru da yanar

Türkiye de spor denince akla önce taraftar gelir yöneticisinden tutun da sporcusuna kadar herkes taraftarın rolü çok yüksek der. Ama hiç de taraftarı düşünmezler. Mağlup olurlar taraftar kahrolur bunun için özel bir çaba sarf etmezler taraftarı mutlu etmek için ama kombine zamanı geldiği zaman haydi taraftarlığını göster kombine al derler.

Tamam ben taraftar olarak kombine alayım sözümü tutayım sana destek olacağıma dair sen de sözünü tutacak mısın maçlarda? Beni rezil etmeyeceğine, üzmeyeceğine dair söz veriyor musun? Stadyumdan çıkarken her zaman göğsümü gere gere çıkacağıma mutluluktan uçarcasına yürüteceğine dair bana söz veriyor musun? Kısaca herkes taşın altına elini sokacak.

Tabi yöneticiler de buna dahil. Taraftardan aldığı paraları yine takıma harcayacak ama en iyi şekilde gereksiz transferler yapıp taraftarı kahretmeyecek. Amaç, takımı; taraftarı, sporcusu ve yöneticisi ile başarılı bir takım yapmaktır.

Size bir örnek Ankaragücü Fenerbahçe maçı var. Maçtan önce oğlumla konuşuyorduk maç bilet fiyatları hakkında. Ben en az 50 milyon olur dedim. Oğlum yok olmaz o kadar dedi. Maç biletleri açıklandı. Kale arkası 56 milyon. Haydi Fenerbahçe taraftarı az gelsin diye onlara pahalı bilet satabilirsin.

Peki aynı fiyatları Ankaragücü taraftarına da uygularsan buna ne denir. Zaten senin taraftar kesiminin ekonomik durumu belli yani sen taraftara benim maçıma gelme mi demek istiyorsun!

Sen zengin taraftar istiyorsan zor bulursun. Hani senin amacın iyi bir takım yaratmaktı. İyi bir takım yaratırken taraftarın sırtına basarak mı yaratacaksın? Bu takımı peki sen bu taraftara olan borcunu nasıl ödeyeceksin?

Sonra diyorlar ki niye Ankara’dan şampiyon çıkmıyor. Koskoca Fenerbahçe takımı 33 milyona bilet satarken sen 56 milyon diyorsun. Onlar ileriyi düşünerek hareket ediyor sen günü kurtarayım diyorsun. Bu zihniyetten kurtulacaksın yoksa Ankara’dan şampiyon çıkmaz önce vereceksin sonra alacaksın vermeden almakla olmaz.