Yaşlanıyor muyum ne?

İskeleden verdiler buzları, ekmekleri. Yavaş yavaş çözdüm ipleri. Şöyle bir rüzgarı yokladım. Dedim ki, tamam, rüzgara karşı alıp yelkenleri, açılma vakti artık. Ne fırtınalar, ne badireler atlattım bu güne kadar, bu rüzgar mı korkutacak beni? Hayret, içimi bir korku sardı, terk edemedim limanı. Kabullenmesem de geceyi limanda geçirmek bence en makul olanı. Sessizce yelkenleri toplayıp, usul usul kamarama çekildim.

Rüyamda güzel bir kız gördüm. Beraber çok mutluyduk, sanki çok uzun zamandır berabermişiz gibi. Gözlerinin içine bakıp dalıp gidiyorum. Seni seviyorum demesini bekliyorum ama demiyor. Ben deniyorum yine olmuyor. O sözlerin hiç çıkmayacakları aklıma bile gelmiyor. İçimde bir umut belki olur diye. Ne zor kabullenmek. Uyanmamak da var aslında.

Masaya yumruğumu vurduğumda, çay fincanları bile titredi. Gururum ve mağrurluğum sanki dünya savaşı başlatacak. Sarf ettiğim sözler de cabası. Yıkılsın karşımdakiler, ben ne dersem o. Anladım ki ben buraya yakışmıyorum.

Tebdili mekanda ferahlık vardır. Ah, o sözleri nasıl sarf ettim ben. Niye yumruğumu vurdum masaya. Ne kadar zaman geçti o görkemli halimden, hatırlamıyorum.
Diyorum ki, şelale yanı, çimen üstü bir masada biraz yemek yesek, biraz da içsek. Gözlerimi kapatıp, eskilere gitsem. Aldığım her nefeste yaşamımı hissetsem. Neden, eskileri düşünür oldum? Niye eski fotoğraflara bakıp bakıp dalıyorum?
Babam ve annemi düşlüyorum. Küçücük bir gülümseyişleri, el sallamaları, sanki yanı başımda konuşacaklarmışcasına… Kahrolup başımı öne eğiyorum. Hemen hevesleniyorum, benim çocuklarım, torunlarım yanı başımda, ne güzel.

Sevgimi verdiğim eşim yanıbaşımdadır ama, nedensizce ölüm fikri artık pek garip gelmiyor bana. Hayat devam ediyor ama bir eksiklik var ya da bir fazlalık, elimde ilaçlarım.

Gecenin kollarında belki bir yakamoz gibi, anlık parıldarım, geçmişimde bir elli yıl belki de altmış tam hatırlayamasamda.

İçimde bir hüzün, huzur arar oldum. Sabırla bekledim umudumu, belki yarın hatta yarından da yakın.