Yaşlanmak

    Aslında ne güzeldir yaşlılık. Yanında torunların, çocukların, yaşanmışlıkların olacaktır. Bir evin olur mesela. Bahçesinde koparmaya kıyamadığın sümbüllerin olur. Mis gibi kokarlar. Her sabah sularsın onları. Özenle bakarsın gözlerine. Sevgi dolu.

 

   Farklıdır yaşlanmak. Bir çok şeyi biliyorsundur artık. Geleceği tahmin ediyorsun. Gözlüklerin vardır mesela. Okumaktan ya da insanlara bakmaktan yorulan gözlerin, bilgeliğini yansıtır. Bir şey yaşandığında sana sığınır çevrendekiler. Biliyorsundur, doğru yolu. “Görmüş, geçirmiş.” derler sana.

 

   Yaşadıkların ne kadar ağır olmuşsa da geçmiştir. Artık tecrübelere dönüşmüştür. İçinde bir acı v ardır elbet. Ne kadar kötü olursa olsun gitmek istemezsin. Ama bilirsin, son yakındır. Allah’ın verdiği emanet bedenden ayrılma vakti yakındır. Belki yakından da yakın.

 

   Ama güzel şeydir yaşlanmak. Bir evin olur, hayallerindeki gibi değildir belki ama senindir. Senin olduğunu bilirsin. Herkes sana sığınırken, sen evine sığınırsın. Kırışıklıkların olur. Ameliyat, estetik, spor bir yere kadar. Sonunda kaçınılmazdır. Onlar senin anılarındır. Sahip çıkarsın onlara. Kabullenirsin.

 

   Güzeldir yaşlanmak. Bastonun olur mesela. Ya da koşamazsın, hoplayıp zıplayamazsın eskisi gibi. Bilirsin ama işte bu da kaçınılmazdır.

 

   Ama ben korkuyorum işte yaşlanmaktan. Bir evim olsa da yalnız öleceğimden. Giderken yalnızsındır. Ama ölürken değil. İşte ben yalnız ölmekten korkuyorum.

 

   Bir şey görmeden, bir şey hissetmeden yaşamamak lazım hayatı. İsyan etmeden nefes almak lazım her gün. Kalp atmalı, heyecanla coşkuyla çarpmalı. Mutlu ölmeli insan. Mutlu yaşamalı. 

   Yücel Elif DİKMEN