Yaşlılar haftası ve Darülaceze

18-24 Mart tarihleri arası Ülkemizde “Yaşlılara Saygı Haftası” olarak kutlanmakta. Çocuklar ve yaşlılar hayatımızın ta kendisi benim gözümde. Başlangıç ve bitiş gibi. Yaşanacaklar ve yaşanmışlıklar gibi. Her yaşlı bir roman aslında. Onlarla vakit geçirip konuştukça anlıyor insan alacak çok dersi olduğunu. Bugün hiç geçmeyecekmiş gibi yaşadığımızı ama o hazin sona hepimizin adım, adım yaklaşacağını.

Darülaceze ziyaretleri yapanlar bilir, istedikleri tek şey şefkat ve sevgi ile sarmalanmaktır yaşlıların. Saygı görmek, önemsenmek, görmezden gelinmemektir. Geçtiğimiz hafta yanlarındaydım. Görmelisiniz o nasıl bir sevinç, nasıl bir mutluluktu…

Ellerini ellerimden ayırmak istemeyen 77 yaşındaki nine, bulunduğu ortamı tümüyle sahiplenmiş, sanat etkinliklerinde sınır tanımayan Yeşil, Darülaceze’ye henüz 25 yaşında iken gelen ve orada 40. Yılını tamamlayan Perihan Abla, yanına oturup keyifli dakikalar geçirdiğim Melahat Teyze…

Daha niceleri.

Hepsinin bir hikayesi var. Hem de hayatın ta kendisi hikayeler. Yaşanmış, biriktirilmiş, konuşmayı bekleyen yaşam öyküleri. Ve hepsi de biraz muhabbet etmenin sevincini iliklerinde hissediyor.

Yastığının altında gençlik resimleri saklı Perihan Abla’nın. Gururla gösteriyor resimlerini. “Hala çok güzelsin” diyorum, yalnızca gülümsüyor.

Odalarına davet ediyorlar. Yaptıkları takıları, lifleri gösteriyorlar.

Öyle hayat dolular ve öyle yaşama bağlılar ki zaman, zaman söylenmelerim geliyor aklıma, utanıyorum.

Yaşlılarımız, bilge insanlarımız, geçmiş ve gelecek ayrımlarımız…

Onlar hepimizin sevgisine muhtaç. Fark edilmeye, sevilmeye, paylaşmaya aç belki de.

Yine gelir misin diyor içlerinden biri, gelirim diyorum ve çok geçmeden sözümde durmak istiyorum.

Çıktığımda aklımda tek bir cümle;

Ne idim, ne oldum ve ne olacağım demeyi bilmeli insan sürprizlerle