Yaşlılarımız yaşanmışlıklarımız

Yaşlı olmak ve çocuk olmak!

Aslında ikisi arasında çok büyük bir fark yok duygular açısından. İkisi de şefkat ve merhamete aç. Korunmaya muhtaç. Sevgi öyle bir anahtar ki, açmadığı kapı olmadığı gibi iyileştirmediği hastalıkta yok. Çocuklarda yaşlılarda sevilmeyi bekliyor. Biri güçsüz ama kendini nasıl bir geleceğin beklediğinden habersiz, diğeri ise o gelecek dediğimiz kavramı yaşamış şimdi ise çocukluğuna geri dönmüş adeta.

Birine öğretecek çok şey var, diğerinden ise öğrenecek çok şey var. Yaşlılarımız yaşanmışlıklarımızdır. Onlar okunmayı bekleyen kitaplar gibi.

Bir süre önce karşılaştık Melihat Teyze ile. Darülaceze’nin güler yüzlü teyzelerinden biriydi. Sağ tarafı felçli, kendi işini görmekte biraz zorlanan ama yüzünden gülücükleri, dilinden esprileri eksik etmeyen biriydi.

Bu kez geçen gidişime göre onu çok daha iyi gördüm. Beni gördüğüne sevinmişti. Nasılsın? Diye sorduğumda; “Demir gibiyim, çok iyiyim” dedi gülen gözleriyle. Ellerimi tuttu önce. Ben ise koltuğunun kenarındaki boşluğa oturdum. Halinden bu kez çok daha memnun görünüyordu.

Belli ki fazlasıyla alışmıştı içinde bulunduğu düzene. Allah’ın takdiri diyordu.

Ağzından şükür eksik olmayan bir teyzemiz o. Her durumda daha beterleri olduğundan bahsedebiliyor.

Onun bu yaşama sıkı sıkıya bağlı, her anından memnun oluşu ise beni büyülüyor.

Öğrenecek ne çok şey var diyorum içimden.

Daha sonra yine geçen sefer vakit geçirdiğim Perihan Abla’yı arıyor gözlerim. Yatağını boş ve örtülü görünce korkuyorum birden. Sonra oda arkadaşlarından birine soruyorum, izinli olduğunu öğrenip bir oh çekiyorum.

Odadan çıkarken bir resme takılıyor gözüm. Anlıyorum ki, yine bir etkinlikte alkışlanan bir öğretisi olmuş Perihan Abla’nın. Gülümseyen resmine bakıyorum ve içim açılıyor sanki.

Fikriye geliyor ben tam giderken. Tanıyor beni gülümseyerek yanıma geliyor. O zihinsel engelli ama Perihan Abla sayesinde bir hayli yol kat etmiş biri. Geçen sefer gittiğimde biraz daha sinirliydi sanki. Bu kez oldukça iyi. Konuşuyoruz ayak üstü, sonra sarılıyoruz birbirimize.

Ve yine gitme vakti geliyor işte.

Bu kez bol tebessümlü yüzler görmenin paha biçilmez mutluluğunu yaşıyorum içimde.

Anlıyorum ki bir servete bedel onların yüzündeki gülümseme.

İnşallah yine aynı ve eksiksiz bulurum onları bir daha ki gidişte.