Yazabilmek

Sanırım birşeyler yapmaya bir tatil ile başlamanın zamanı geldi de geçiyor. Şiirlerim birikmeye başladı gene. İçim huzursuz. Uzun aralar veriyorum yazılarıma. Öykülerim beklemede yine. Derya'yı bir saklambaç oyununda yalnız bıraktım, beni bekliyor. Bir öyküsü var yazılmayı bekleyen. Kendimden sıkıldıkça onun yanına gidiyorum. Yaşamak için bana ihtiyacı var. Gözlerimin içine bakıyor beni her gördüğünde. Hareketsiz ve biraz ürkek. Kaderini bilmek istiyor belli ki. Sorgulayan gözlerle süzüyor beni. Ben de bilmiyorum. Verecek bir cevabım yok. Sorumlumuyum ona karşı? Sırf onu ben yarattım diye kaderi üzerinde hüküm verme hakkına sahip miyim? Daha onu yaratıp yaratmadığımdan bile emin değilim, belki de hep oradaydı ben geç farkettim. Belki de ben yanlış yorumluyorum bakışlarını. Düşünceleri hakkında hüküm vererek yine özgür iradesini yok sayıyorum. Belki de benden öğrenmek istediği kaderi değil. Sorguladığı benim belki, kendisi değil…

Yazmam gerek. Yaşatmak için ve yaşamak için yazmam gerek. Yazdıkça aşıyorum zamanı. Bir boyuttaki zaman dururken, bir diğer boyuttaki akmaya başlıyor benim için. Solucan deliğim oluyor beyaz bir kağıdın üzerine çizdiğim siyah harfler. Zamanlı zamansız zaman yolculuklarında yüzleşiyorum kendimle. İnsan vücudunu çıplak kılabilir, ama iş kişinin kendi ruhunu soymaya gelince başı sonu belli olmayan bir döngüde buluyorsunuz kendinizi. Yazdıkça soyuyorum ruhumu, ruhum soyundukça yazıyorum. Ruhumun çıplaklığı ile yüzleşmek için yazıyorum. En yalın hali nedir varlığımın bilmek istiyorum. İçimin huzursuzluğu bundan. Etimin, kemiğimin içinde ruhumun üzerinde örtülü şeffaf örtü rahatsız ediyor beni. Yazmam gerek, çırılçıplak kalana kadar ruhum…