Yazamamak Sorunsalı

Bugün yazamama halimi yazmak, günlerce kurguladığım, kafamdan geçen düşünceleri bir bir dökememeyi, haykırmak istedim sessizce. Sorunun bende mi yoksa istemediğim şekilde yaşadığım hayatımdan mı kaynaklandığı konusunda da çok kararsızım. Oysa istediğim halde satırlara dökemediğim, okuyanlarla paylaşamadığım, tıkandığım anlar çok değildi. Yazmak için özel zamanlar ayırabilirdim, kafam ve düşüncelerim berraktı, istikrarlı bir yazı tempom vardı, dikkatimi dağıtan unsurlardan kaçınıyordum, benim için en kolay yazılanları tercih etmeye çalışıyordum.

Bütün bunlara rağmen, yazacak milyonlarca şey varken klavyeye elimi değdirdiğim anda yazacak hiç bir şey bulamama durumu, birkaç deneme, kararsızlık ve öfke nöbetinde, anlam ve ifade arayışlarımın devam ediyor olması! Yazamamak beni hayal dolu uykulara ya da sessiz boş sokaklara atıyor, bu duruma üzülüyorum, kendimi üretken insanlar kategorisine koyduğumdan, iflas etmiş bir üretici gibi düşünsel fabrikamın durduğu algısına kapılıyorum.

Hayatı günlük güneşlik olan birinin; hayata dair sorgulayacak, eleştirecek, bir şeyi de olmaması; bu durumda da yazıya dökecek bir şey de bulamaması normal bir durum olarak karşılanabilir. Oldukça çok şey biriktirdiğim halde, düşüncelerimi düzene koyup masa başına oturabilmeli, dilediğimde harikalar yaratabilmeliydim. Bilindiği üzere zeki olmayı olumsuz düşünceleri olumlu düşüncelerle yer değiştirme becerisi olarak kabul ediyor psikologlar. Belki de yazamamamın nedeni; kafamın aşırı dolu olmasıdır.

Kelimeler, görüntüler belleğimde uçuşuyor; düşünceler kurtulabilmek adına bölünerek çoğalıyor. Çok şey var söyleyecek, yazacak, çizecek. Ama olmuyor, sadece insansı diğer eylemlerden olan susmaya, dinlemeye, okumaya yöneliyorum.

Yıllar önce İletişim Yayınları'nın arkası gelmeyen minik kitaplarından birinde, Robert Pinget imzalı ‘Yazamamak’ kitabında; yazının başına her oturuşunda duvarlara toslayan günlüğünü kendiliğinden üçüncü şahıs olarak tutan Bay Rüya'nın notları, kayboluşları, savruluşları, tekrarları, kaçışları zihin açıcıdır. Şöyle bir not düşer hayatına Bay Rüya; “Esin perisini gıdıklamak. Bu itici ifadeyi kullanmaya cesaret eden herifin parmağını onu kullanmadan kesmemiş olmaları ne yazık.” Yazmak, içtenlikten uzaklaşıldığı anda, ülser sancıları çektiren bir baharat topu yutturur insana.

Bay Rüya, bu yolla kendi davranışlarını daha iyi yargılayabileceğinin ve bunun ötesinde şurada burada kendisini birinci şahısken olduğundan biraz farklı göstererek ifadelerini baharatlandırdığının farkına varır. Sadece bu baharatın sunulan yemeğin tadını mı kaçıracağını, yoksa tadı tuzu mu olacağını bilmek gerekir.

Bay Rüya’nın Not Defteri’ndeki sayfalarda olduğu gibi; yazmaya oturuyor fakat bir türlü yazamıyor. Kitap; “Bay Rüya Yazamıyordu” cümlesi dâhil, bu vahim durum üzerine görüşler, çeşitlemeler, bakışlar, yan bakışlar, tersten bakışlar, üstten bakışlar, felsefî parendeler, taklalar, ve diğer incelikleri içeriyor.

Fransız edebiyatın en sınıflandırılamaz yazarlarından Robert Pinget’den ironi dolu bir el alıştırması ‘Yazamamak’. Fransız ‘yeni roman’ıyla da akrabalığı olan Pinget’in, “yazıya dökülenin dışında kalan tek şey ölümdür.” sözüne içten katılıyorum.

Ayrıca; Robert C. Bogdan ve Sari Knopp Biklen şöyle diyor; “Çömez yazarlar büyük bahanecidirler. Başlamamak için sayısız nedenler bulurlar. En nihayet çalışma masasına geçtiklerinde bile sürekli başka bir iş bulurlar, kahve yaparlar, kalem uçlarını değiştirirler, tuvalete giderler, kaynaklara tekrar dalarlar, hatta bazen yeniden alan çalışmalarına dönerler. Şunu hatırlamalısınız ki ‘yazmak için asla hazır olunmaz.’Yazmak, kişinin bilinçli bir şekilde alacağı ve bir daha dönmemek için kendini disipline edeceği bir karardır.”

Ümit ederim ki; yazıya dökülenin dışında kalmam, yazma kararlılığım da gelir.

Bir Bay Rüya olarak Baharatlı leziz yemekler gibi yenme tadında okunan yazılar yazmak istiyorum.

Nizamettin BİBER