Yazar armağanı

Başkası için yazmışım meğer hayatımdan gelip geçen nisan yağmurlarını. Başkalarının kaderleriymiş de ben sırf şemsiyesiz çıktığım için sırılsıklam olmuşum da aşk sanmışım. Şiir yapıp; şiirimin gizli öznesi hâline getirdiklerim başkalarının hayatlarının efendisi olmuşlar heyhat! Boşa giden yağmurun su faturası sanmışım aşkı; bu yüzden kabarık gelmiş ayrılık sandıklarım…

Şimdi gülümsüyorum. Onlar bir başkasının elini tutuyorlarsa bana ne! Elim yalnız üşüyecekse onlara ne! Yüzümdeki tebessümün mirasçısı da değiller ki onlar.

Kısmetleri çıkıncaya dek karşılarına; figüranlığı tercih etmişim. Hâlbuki bütün başroller benim hakkımdı, insan kendine reva gördüğü asılsızlığı sever mi?

Onun gözlerinde yıldızları görüyor, onun ellerinde papatya çiçekleri dans ediyor ve namusunda onun adı yazıyor. Ben yok oldum artık hoş gördüklerimin hikâyelerinde. Görevim yalnızca yazmakmış meğer hazin en derin kederli aşk müsveddelerine karamsar hadiselerimi…

Bir yerde yaşıyorsa hâlâ ve sırf benim için; kaleme almadığım gurur sağanağım duruyorsa benim için, sanırım ben onun kısmeti, ben sadece onun alın yazısıyım. Tamamen gittim işte hiç sahip olmadıklarımın akıl yuvalarından, kalp közlerinden… Onlar zaten benim için yanmamışlardı hiç, elli derece sıcakta durmaktı onların divane bedenlerini yakan! Artık korkmuyorum gelecekten ve kokmuyorum eskisi gibi burunları delip geçen pis bir ayrılık!

Ünlemlerim sana geldiyse sanma ki kızgınım. Artık öfke taşımıyorum kalbimde, kabrine bir demet tebessümü layık bulduklarıma… Sadece toprağına değdirdiğim bir gülüşüm oldu, sanırım içleri acıdı. Onlar uzun zamandır beni gülerken görmüyorlardı çünkü… Onlar ölmüşlerdi ya; artık gülmek hakkı benimdi.

Bir başkasına armağan etmişim meğer kalbimi bıçakladığını sandıklarımı. Onların hakkıymış onlarla gülmek, onları sevmek, onlar tarafından sevilmek… Yazdığım yosunların yosun yeşili gözlerime rakip olmalarını sağlamışım. Ben onları yazdıkça onlar var olmuşlar, mürekkebimde kalmadı hâl şimdi notalara dokunuyorum dedikçe notalarımın es’lerinde esip gittikleri olmuşum, hâlbuki o notaları da ben çalıyordum. Hiçbiri başrol değilmiş ve hiçbiri ayık hayatımın asil çaresi değilmiş. Nereye gidiyor bu hadiseler ve acılarım derdim; nereye gidiyor beni yorgan döşek sevmelere gark eden çilli umutlarım?

Onlar gülerken kaybolmayı sevmezlermiş, ağlarken gitmek kendilerini sevdirebilmenin tek yoluymuş. Bu yüzden gittiklerini sanıyormuşum, ağladığım için değil; ağlamak onların gitmek çareleri olduğu için… Uzun uzadıya namusunu kustum şimdi cümlelerimin, geriye ne bir git demek kaldı; ne bir gel, ne de gitme… Başkalarının çiçeklerini koparmayacağım bundan sonra, kısmetimin yol sefasında kısmetime ben çiçek olacağım sonsuzca.

Şimdi birbirlerine gülümsüyorlar, el ele tutuşmak hep yazıyormuş zaten kaderlerinde; onlar birbirlerininmiş. Gülümsüyorum. Ben bu oyundaki kupa kızı olmayacağım; vale’nin emrine amade çığlıkları arabaların olsun; iskambil kâğıtlarının değil… Fon müziğimin dili damağı kurudu ama; benim sevilmeye susadığım kadar susamamıştır henüz o…

Müsaade sizin… Hayatımın kapısında adınız yazmıyor, denedim; inanın denedim yazmayı. Sevilmek gibi denedim sonsuz olmanızı. Ama her kitap biterdi, her film sonlanırdı ve her deneme yazarın gönlünün istediği yerde noktalanırdı. Ben de yazdım ya sizi, sonlandırmak hakkı da tabii ki en çok bana yakışırdı.

Benden size mutlu hayatınızın mutlu hediyesi olsun siz yokken defalarca noktalamayı isteyip noktalayamadığım noktalarım… Bensiz bir umudunuz olursa adını yazar koyun, bensiz bir mutluluğunuz olursa adını yazar koyun, bensiz sonsuz olmak hakkınız doğarsa yeniden kalbimde benden yana; adınızı yazar koyun. Çünkü siz ben sizi var ettikçe vardınız, benden sonra da yalnızca ben sizi var edebilirsem var olacaksınız. Nokta gülüyorsa ve ben bütün güle güle’leri lüle saçlı bahtınıza armağan ediyorsam sonsuz olmak hakkınız kalmamış demektir, yazık…

Dilara AKSOY