Yazarak içini dökmek

Yazmak, en başta, içini dökmektir bence; güzel okuyucum.

Yazmak, kendinle konuşmak hatta çoğunlukla da hesaplaşmaktır; hem de kıyasıya.

Yazmak, bazen kendini, bazen karşındakini, bazen içinde bulunulan ortamı; hatta bazen her şeyi ve herkesi silkelemektir; ya da silkelemeye cüret etmektir belki de... Fütursuzca ve de hesapsızca...

Yazmak atışmaktır kimi zaman... Tartışmaktır hatta bazen; karşıdakinin ne dediğine zerre aldırmadan...

Bazen haddini bilmek ya da bilmemek, bazense had bildirmek, boy ölçüsü almaktır; muıhattabın boyuna, posuna, endamına da zerre bakmadan...

Yazmak, hayal kurmaktır çoğu zaman... Bazen de hayallerine ulaşmak ya da hayallerini, hedeflerini saklamaktır; hatta bazen de açık etmektir; yazılan sözcüklerin arasında.

Bazen yazdıkça hırslanırsın, gözün hiçbir şey görmez. Bazen de sakinleşirsin yazdıkça; sinirinden, öfkenden gram kalmaz.

Ama en çok da içini dökmektir heralde yazmak.İçini dökmek, derdini anlatmak, bazen de " Sen ne dersen de! Ben buyum işte! " diye efelenmek, hatta meydan okumaktır kendince.

Yazdıkça rahatlarsın. Çünkü yazdıkça sen, derdinden tasandan, gamından, kederinden arınırsın.

Bazen deniz olsa, taşar derdini dökmenden... Bazen de dökemediğin derdin; kasvet okyanuslarında boğar ruhunu ve de bedenini...

Her ne haltsa işte!..

Ama sen yine de gel, Cem kardeşinin sözünü dinle!..

Yazdıkça dök derdini ister kağıda, ister Umman Denizi'ne...

İster döktüğün dert ateş olup, yaksın defterini, kitabını...

İster sonsuz, ferah sular seller olsun; bitirsin yangınını; hem de hiçe çevirsin derdini kederini...

Ama ne halt edersen et!.. Dök içindeki seni boğan vesveseyi... Dök ki sen içini; derdine okuyanın da ortak olsun.

Ortak bulduğun derdin, sen yazdıkça hem senden, hem düşmanından bile uzak olsun.

Sen ne dersin? Haksız mıyım benim güzel kardeşim? Yoksa ben burada, kendi kendime konuşur, belki de yarı uyur, yarı uyanık sayıklayıp durur muyum? Kendi halimde, kendi hayalimde...