Yazarlarımıza dava açmak

Sene 2006. Yer Türkiye. Ve ne yazık ki, yazarlarımıza halen dava açılabiliyor...

Bunun nedenini neye bağlamak lazım bilemiyorum ama sanırım herhangi bir yazara dava açmak, ona "Düşünme!" demekle eşdeğerdir. Düşünmemeyi sağlamak bir toplumda ise kuşkusuz bu durumdan en çok faydalanan o ülkenin yöneticileridir. Halkının düşünmemesini sağlayarak onları yöneltmek çok daha kolaydır bunda en büyük çıkar o ülkeleri yönetenler sağlar.

Bizim de ne yazık ki "düşünen bir toplum" olduğumuz söylenemez. Çünkü, genelde olayların bir sonraki adımını düşünmeden hareket ederiz. Olay, o anda, gözümüze göründüğü kadarıyla olduğunu farzederiz ve bizim o olaya etkimizin sonucunda nasıl bir olay oluşacağını pek düşünmek istemeyiz. Bu mantalitenin günlük yaşamdaki birçok etkisini görebiliriz. Mesela ihmalkarlığımız da pek tabi bu mantalite ile açıklanabilir, çünkü genelde herhangi bir olay karşısında önlem almamız için, o olayın sonucunu kendi gözlerimizle görmemiz gerekir. Oysa, o olay sonuçlandığında, o tür bir sonucunun oluşacağı zaten çok açıktır. Ancak yine de bizim için aslolan sonucu görmekdir ve çoğu zaman da o sonuç, bir insanın hayatının noktalanmasıyla son bulur.

Tüm bu "düşünmemezlik halimize" rağmen, gene de yazar yetiştirebilmeyi başarmışızdır. Buna rağmen Nobel ödüllü bir yazarımız yoktur. Ancak bunu başarsak bile, o yazarlara da, "Madem ki düşünüyor ve birşeyler üretiyorsun, o zaman da sonuçlarına katlanırsın" gibi bir düşünce tarzı ile yaklaşmamız ne kadar da acıdır.

Geçmişte bunun örneğni Nazım Hikmet'te gördük, dün Orhan Pamuk'da, bugün Elif Şafak'ta, yarın da kuşkusuz bir başka yazarımızda görüceğiz. Kuşkusuz her yazarın yazdıklarıyla, savundukları fikirle hemfikir olmamız beklenemez ancak burada önemli olan birbaşkasının fikrine katılmıyorsak, ona çeşitli sıfatlar yüklemek yerine sadece saygılı olmamız ve onun söz söyleme hakkını savunmamızdır. Herhangi bir fikre muhalefet eden birine, sözle veya fiziki olarak saldırmak ise olsa olsa gelişmemişliğin bir göstergesi olabilir ancak. Bunun yanısıra, Türkiye'nin gerek türban olayları, gerekse yazarlara dava açma olayları; Türkiye'nin içine kapanmasına, dünya konjüktöründe yer alamayan, halen gelişmekte olan, üçüncü dünya ülkesine konumuna getirir ki kuşkusuz bu durum çok acıdır.

Çetin Altan'ın da dediği gibi Türkiye 20. yüzyılı ıskaladı, umarım 21. yüzyılı da ıskalamayız. Fakat 21.yüzılın başlarında yaşadığımız şu olaylar Aziz Nesin'ni şu sözünün gerçekliğini birkez daha gözler önüne seriyor:

"Eller aya, biz yaya!"