Yazdan kalma Bodrum notları

Garip bir Bodrum gezisi bu. Benim için Bodrum sakin köşelerdeki gölgeli sedirlerde balık ve salata yemek, Gümüşlük koyunda gümüş balığı olmak demek, Bodrum’un o tam anlamıyla hakkı verilmiş sualtı müzesi demek. Oysa bu kez bir iki istisna var, hiç de alışık olmadığım için yadırgadığım ve yazmaktan kendimi alamadığım.

Bodrumun en ciks barına gidiyoruz. Bu yıl moda burası diyorlar (Her yılın yükselen barı ayrı demek). Hasbelkader bir ilk ve herhalde son defa. Yolda felaket trafik tıkanıklığı var. Bodrum’un sıcağında çok susayan biri trafiğin tıkanmasından yararlanıp arabadan atladı ve bir şişe su aldı oracıktaki büfeden. Fakat tam o sırada trafik açılınca arabanın arkasından o kadar koştu ki yine kan ter içinde kaldı. O değerli şişeyi de daha tam içemeden barın kapısındaki iki çam yarması “buraya suyla girilmez” deyip elinden alıverdiler. Aynı kişiler Bodrum’un yerlilerini de gözlerinden tanıyıp içeri bırakmıyorlardı.

Burada adet o ki önce yemek yeniyor; gece yarısından sonra yemek masaları kaldırılıp dans edeceklere (yani sallanacaklara) yer açılıyor. Herkes ayakta. Ortalık tıklım tıklım. Biraz yan dönebilir misiniz diyor yanımdaki kadın. ‘Bu araya sıkışması gereken biri var.’ Saflar giderek sıklaşmak zorunda. En sonunda nefes alamayacak duruma gelseniz bile. En çok mojito içiliyor. (Mohito diye telaffuz etmezseniz kötü kötü bakıyorlar.) Herkes çok eğleniyormuş gibi yapıyor. Bazılarının (erkek dişi fark etmez) gözü fır fır etrafta dolaşıyor. Müziğin şiddeti giderek artıyor. Bir zaman sonra sonsuz bir gümbürtüye dönüşüyor. Bodrum merkezde herhalde uyuyan kimse yok geceleri. Bu gümbürtüde mümkün değil çünkü.

Bir de günlerce kulaktan gitmeyen kalbini mi kırdım afedersin repliği. Bilmiyorum hangi manken ‘sanatçı’ söylüyor fakat insana gerçekten fenalıklar geliyor. Fena halde kalbi malbi boşver, bu ‘şarkıyı’ bu kadar çok çalanların/dinleyenlerin/buna ses etmeyenlerin kafasını kırmalı dedirtiyor.