Yazı İşçisi

Yazmak, günün tansiyonunu ölçmek…

Şöyle bir baktığınızda, eğer profesyonel bir yazıcı değilseniz, yazma özgürlüğünüz vardır denebilir.

Gerçekten de yazmak eylemi de, bence diğer faaliyetler ve işler gibi “disiplin” ister…

Mesela…

Edebiyat yazarı ile bir gazete köşeyazarının yazma eylemi ile alışkanlığı da farklılıklar arz edecektir.

Bu bağlamda herhangi bir bağlayıcılığı olmayan bloggerlar için de yazma eyleminin bir serbestisinden bahsedebiliriz…

Köşeyazarlarının, yani günlük yazı yazma “zorunluluğunda” olanların, gündemle atbaşı gitme zorunluluğu vardır diyebilirsiniz…

Esasında yazmak, oturup en azından iki satır bir şeyler bile yazmak, “disiplin” ister.

Olaya bu veçheden bakmak gerekir diye düşünmekteyim.

Yazma yetisinin kaybolmaması için, günün belli dilimlerinde, elimizden geldiğince kendimizi yazmaya “zorlamak”, en azından bir iki satır doğru ve mantıklı şeyler yazmaya çabalamak, o gün için kazançlı geçirilmiş sayılabilir.

Dediğim gibi, günlük maraton koşusuna çıkan köşeyazarı için bugün canım yazmak istemiyor, bugün de yazmayayım, yazma iştahım yok, ilham gelmiyor, deme “lüksü” yoktur.

Ama, edebiyat alanında yazanlar için gün daha farklı başlayabilir. En azından bir süre tembellik yapılabilir. Eğer yetiştirilecek bir dosya veya edebî bir ürün yoksa…

Yazmaya “can isteyinceye” kadar ara verilebilir…

Tabii bu durum, yazma fiilinden çok uzaklaşılacak kadar da uzun tutulmamalıdır.

Yazmak gerçekten de içinde çocuksuluğu, romantizmi barındıran, eğer yazmaya bir illet bağımlılığı gibi bağlanılmışsa, deyim yerindeyse yazmadığınız anlarda yerinizde rahat duramazsınız.

----------------------/---------------------

Tabii ki yazmaya toplumların yüklediği anlamlar da farklılaşabilmektedir.

Yine yazarların-düşünenlerin de yazma edimine yaklaşımları da farklıdır. Yaşadığı toplumda meydana gelen gelişmeler, siyasal ve sosyal kopuşlar olsun, çalkantılar olsun…

İnsanların yaşadıkları haksızlıklar, adaletsizlikler…

Ülkesinin geçirdiği dönüşümler…

Yazarlar için her daim bir etki-tepki meselesidir.

Şöyle bir baktığımda…

Eli kalem tutan birinin uzun süre yazma eyleminden uzak durması, onun yazma melaikelerini törpüleyebilmektedir.

Onun için diyorum ya, yazmak için kalbi atanlar, yazamama dönemlerinde bile, yazma yetisini yitirmemek için kaleminin ucunu sivriltmekten imtina etmemelidir.

Tabii ki bir insanın duyargaları sürekli açık olamaz. Kayıtsızlık olsun, vurdumduymazlık olsun… Adamsendecilik olsun… Bencillik olsun…

Yazanlar az biraz “duygusaldır”…

Yaşadığı gezegende zuhur eden gelişmeler karşısında biraz daha “duyguları” ile hareket ederler…

Evet…

Ama…

Yazmak…

Disiplin ister, özveri ister, fedakârlık ister, sıkıntı içinde zorluklara katlanmak gerekebilir…

Daha önceki yazılarımda da ifade ettiğim gibi… Öyle olur ki çok olumsuz ve yersiz tepkilere maruz kalabilirsiniz…

Yazmak gibi bu dünyada en saf ve masum eyleminiz “kınanabilir”!

Evet… Gündemin nabzını tutanlar ve gündemle yatıp kalkanlar için, dur durak yoktur…

Şöyle düşünüyorum da…

Neden yazıyoruz?

Dünyada gelişmeler dur durak bilmeden dönüşüme tâbi iken, senin de her gün yazma zorunluluğunda olman…

Yazmak…

Biraz keyif, biraz da zorunluluk…