yazımdaki şeytan

      Kimi paranın, kimi kariyerin, kimi fiziksel özelliklerin, kimi güzelliğin gücüne inanır hatta bazen tapar, onun kölesi olur;ben ise hep sözcüklerin gücüne inandım. Korkunca onların arkasına saklandım, coşunca onlarla yükseldim, aşkımın zarfı yapıp sevgiliye gönderdim; sözcüklerin yetmediği zaman ağladım,çığlık attım.Ama hep onlara sarıldım.Yeni sözcüklerle tanışınca bağrıma bastım, sözlükler hep yoldaşım oldu.

      Tanpınar'ın dediği gibi bedenimin yok olmasından değil, henüz kullanmadığım sözcükleri söylemeden, yazmadan gideceğime üzülüyorum. tabii ki duygu ve düşüncelerimi anlatmak için konuşup yazıyorum fakat bazen bir sözcük gelip dilime konuyor serçe gibi cik cik... ya da yüreğime hapsedilmiş bir kanarya gibi ötüp duruyor, bazen de beynimi gagalayan bir kartal...Sözcüklerim beni düşünmeye çağırıyor: Haydi, uyan, uykudan! Ne duruyorsun be adam! Neyi düşüneceğimi bilmiyor, afallıyorum. Beynimin kıvrımlarında miyonlarca nöronun hangisinde saklı acaba, düşünem gereken şey?

Daha önce bilmem kaç kere kullandığım sözcükler, ıslıkla haberleşip kayıp sözcükleri bulmaya çalışıyor; birden ışıklar yanıyor bilincimde: Kayıp sözcükler asker kaçağı gibi dizilip itiraf ediyorlar bilinçaltımı.

Hah, diyorum. Henüz yaşlanmamışım, hatırlıyorum. Seviniyorum kendimce,  gururlanıyorum. Biliyorum ki unutmak küçük ölümdür.

Sözcüklerin gücüne güveniyorum. İçimdeki şeytanları da melekleri de onlar sayesinde tanıştırdım komşularıma. Şeytanların çoğu kaçtı gitti benden çünkü şeytan gençleri sever.

Sözcüklerin gücüne inananlar azalıyor,sözcükler de yok oluyor,ezilip büzülüp oyuncak haline geliyor. Umarım öksüz kalmazlar.